சைவ சித்தாந்தம், உண்மை விளக்கம் பகுதி – 2.5

முத்தியில் முப்பொருள் உள்ள நிலைமை
50. முத்தி தனில் மூன்று முதலும் மொழியக் கேள்;
சுத்த அனு போகத்தைத் துய்த்தல் அணு; மெத்தவே
இன்பம் கொடுத்தல் இறை; இத்தை விளை வித்தல் மலம்;
அன்புடனே கண்டு கொள் அப் பா.

பதவுரை
அப்பா நன் மாணாக்கனே,
முத்திதனில் பரமுத்தி நிலையில்
மூன்று முதலும் முப்பொருளும் அழிவின்றி நிற்கும் முறைமையை
மொழியக் கேள் யாம் கூறுகின்றோம் கேட்பாயாக.
சுத்த அனுபோகத்தை தூய பேரின்பமாகிய போகத்தை
துய்த்தல் நுகர்ந்து கொண்டிருப்பது.
அணு ஆன்மா.
மெத்தவே மிகவும்
இன்பம் கொடுத்தல் அவ்வின்ப நுகர்ச்சியை இடையீட்டின்றிக் கொடுத்து வருவது.
இறை சிவமாகிய முதற் பொருள்.
இத்தை இதை (இவ்வின்பத்தை)
விளைவித்தல் முத்தான்மா நுகர்வதற்கு, தான் மறைத்தலைச் செய்யாது மடங்கி நிற்றல் மூலமாக ஏதுவாய் நிற்பது
மலம் ஆணவ மலம்.
அன்புடனே இவ்வுண்மையைத் தலையாய பிரமாண நூல்களின் கூற்றுக்களில் அன்பு வைத்து
கண்டு கொள் நீ உணர்ந்து கொள்.

பொழிப்புரை
நன்மாணாக்கனே, பரமுத்தியில் முப்பொருள்களும் உள்ள முறைமையைக் கூறுகிறோம். கேள். தூய பேரின்பத்தை நுகர்ந்து கொண்டிருப்பது உயிர். அவ்வின்பத்தை இடையீடின்றிக் கொடுத்துக் கொண்டிருப்பவன் இறைவன். அப்பேரின்பத்தை விளைவித்து நிற்பது மலம். இவ்வுண்மையை உணர்ந்து கொள்.

விளக்கம்
முத்தியிலும் உயிர் தனியொரு முதல்
உயிர் பேரின்பத்தை அனுபவிக்கிறது என்பதன் மூலம் உயிர் முத்திக் காலத்திலும் நிலையாக உள்ள பொருள் என்பது புலனாகிறது. உயிர் சிவமாகிறது என்றால், உயிர் முற்றிலும் அழிந்து சிவத்தோடு சேர்ந்து விடுகிறது என்பது கருத்தன்று. அதன் கருத்து வேறு. அதனைச் சற்று முன்னே 46ஆம் செய்யுளின் உரையில் விளக்கியிருக்கிறோம். ஆகவே முத்தியிலும் உயிர் தனியொரு முதலாக உள்ளது என்பதை அறிதல் வேண்டும்.

உயிரை அணு என்று குறிப்பிட்ட காரணம்
அணு என்பது கட்டு நிலையில் நிற்கும் உயிரைக் குறிக்க வழங்கும் பெயராகும். ஆணவ மலத்தின் மறைப்பால் உயிரினது விரிந்த அறிவு சுருங்கிய அறிவாகிச் சிறுமைப்பட்டு நிற்றலின் அச்சிறுமை கருதி உயிர் அணு எனப்பட்டது. அச்சிற்றறிவு நீங்கி விரிந்த அறிவினைப் பெற்றுவிட்ட இம்முத்திக் காலத்திலும் உயிரை அணு என்று ஆசிரியர் குறிப்பிடுவது ஏன்? என்று எண்ணலாம். ஒரு கருத்துப் பற்றியே ஆசிரியர் இவ்விடத்தில் உயிரை அணு என்றார். வெள்ளமெனப் பெருகும் இறையின்பத்தில் மூழ்கி உயிரானது சிறிதும் புலனாகாது நிற்கும் என்பதைக் குறிக்கவே உயிரை அணு என்றார். புலனாகாத தன்மை அணுவுக்கும் உண்டு. பேரின்ப நுகர்ச்சியைத் தலைப்பட்ட உயிருக்கும் உண்டு. அவ்வொற்றுமை கருதியே உயிரை அணு என்றார்.

முத்தியில் ஆணவ மலத்தின் நிலை
இனி, முத்தியில் ஆணவ மலத்தின் நிலை என்ன? இத்தை விளைவித்தல் என்பதன் மூலம் மலமும் முத்திக் காலத்தில் நித்தமாக இருக்கிறது என்பது தெரிகிறது. அது எவ்வாறு இருக்கும் என்பதை நோக்குவோம். உயிரிடத்தில் திருவருள் ஒளி மேலிடுதலால் ஆணவ இருள் அதன் கீழ்ப்பட்டு அடங்கி விடுகிறது. மந்திரத்தால் நெருப்பின் ஆற்றலைக் கட்டுப்படுத்த வல்லவர் நெருப்பின் நடுவில் நின்றாலும் அஃது அவரைச் சுடுதல் இல்லை. அப்பொழுது நெருப்பினது சுடும் சத்தி எங்கே போயிற்று? அச் சத்தி எங்கும் போய் விடவில்லை. இல்லாமற் கெட்டொழிய வில்லை. இருந்தும் இல்லாததாய் அவரிடத்தில் செல்ல மாட்டாமல் மடங்கி நிற்கிறது. அது போல முத்திக் காலத்தில் ஆணவ மலம் இருந்தும் அதன் மறைப்பு சிவமே எனும்படி ஒன்றாய் நிற்கும் உயிரிடத்துச் செல்ல மாட்டாமையால், அது தன் சத்தி மடங்கி இல்லாதது போல் நிற்கும். நடராச வடிவத்தில் முயலகனைத் திருவடிக்கீழ் அழுத்தி வைத்திருப்பதிலிருந்து முத்தியில் ஆணவ மலம் அடக்கப்பட்டுள்ளதேயன்றி இல்லாமற் போகவில்லை என்று தெளியலாம். இவ்வாறு மல சத்தி மடங்கி நிற்றலையே மலம் கெடுதல் என்றும், மலம் நீங்குதல் என்றும் நூல்கள் கூறும். பெத்தத்தில் இறையின்பம் உயிரிடத்து விளையவொட்டாது தடுத்து நின்ற ஆணவ மலம் முத்தியில் அங்ஙனம் செய்ய மாட்டாமல் இருக்கும். இங்ஙனம் மலம் தான் மடங்கி நிற்றலால் இறையின்பம் உயிரிடத்தே விளைவதற்கு இவ்வகையில் காரணமாயிற்று. இதனைக் கருதியே இத்தை விளைவித்தல் மலம் எனக் குறிப்பிட்டார் ஆசிரியர். இதுவரை கூறியவற்றால், முத்தியில் ஆணவ மலம் உண்டு; ஆயினும் அதனால் உண்டாகும் பந்தம் இல்லை என்பது புலனாகும். இந்நிலையை விடுபட்ட நிலை என்று கூறலாம் தானே.

முத்திக்கு வழி
51. அப்பாஇம் முத்திக்கு அழியாத காரணந்தான்
செப்பாய் அருளாலே; செப்பக் கேள் ஒப்பில்
குரு லிங்க வேடம் எனக் கூறில் இவை கொண்டார்
கரு வொன்றி நில்லார்கள் காண்.

பதவுரை
அப்பா ஐயனே,
இம் முத்திக்கு இப்படிப்பட்ட முத்தியை அடைவதற்கு
அழியாத காரணந்தான் நிலையான வாயில்தான் யாது என்பதை
அருளாலே தயை கூர்ந்து
செப்பாய் கூறியருள்க (என்று மாணாக்கர் வேண்ட, ஆசிரியர் பின்வருமாறு கூறுகிறார்)
செப்பக் கேள் யாம் கூறுவதைக் கேள்
ஒப்பு இல் ஒப்பில்லாத
குரு லிங்க வேடம் குரு லிங்க சங்கம வழிபாடே வீட்டிற்கு வாயில் என்று
கூறில் ஆகமங்கள் கூறுமானால்
இவை கொண்டார் இம் மூன்று இடங்களிலும் இறைவனைத் தெளியக் கண்டு வழிபடுதலை மேற்கொண்டவர்
கரு ஒன்றி நில்லார்கள் கருவிற் பொருந்தி மீண்டும் பிறவார். (வீடு பெறுவர்)
காண் இதனை உணர்வாயாக.

பொழிப்புரை
ஐயனே, இம் முத்தியை அடைதற்கு உரிய வழியைக் கூறியருள்க என வேண்டுகிறார் மாணவர். ஆசிரியர் கூறுகிறார்: குரு, இலிங்கம், சங்கமம் என்னும் இம் மூன்றுமே இறைவன் விளங்கித் தோன்றும் இடங்கள் என்று ஆகமங்கள் கூறும். இவ்விடங்களில் முதல்வனைத் தெளியக் கண்டு வழிபடுதலை மேற்கொண்டவர் கருவிற் பொருந்தி மீளப் பிறவார்.

விளக்கம்
குரு வழிபாடும், இலிங்க வழிபாடும், அடியார் வழிபாடும் ஆகிய இவையே முத்திக்கு வழியாகும் என்பது கூறப்பட்டது.

தாபர சங்க மங்கள்
எனும் இரண்டு உருவில் நின்று
மாபரன் பூசை கொண்டு
மன்னுயிர்க்கு அருளை வைப்பன்

என்று சிவஞான சித்தியார் கூறுகிறது. தாபரம்பெயராது நிற்பன. திருக்கோயிலிலுள்ள சிவலிங்கம் முதலிய திருவுருப் படிமங்கள் தாபரம் எனப்படும். சங்கமம் உலாவுவன; அடியார்கள். மேற்கூறிய செய்யுளில் குருவையும் சங்கமம் என்பதனுள் அடக்கி இறைவனது வடிவங்களைத் தாபரம்; சங்கமம் என இரண்டாகக் கூறியுள்ளமை காணலாம்.

முத்தித் தலைவர்
இவ்வுலகில் இவ்வுடம்போடு கூடி வாழும்போதே சிவத்தை அணைந்து முத்தி நிலை வாய்க்கப் பெற்றவரைச் சீவன் முத்தர் என்பர். அவர் குரு முதலிய மூவரையும் வழிபட்டு வாழும் பத்தி நெறியில் உறைத்து நிற்பர் என்பதை உணர்த்துகிறார் ஆசிரியர்.

52. கற்றா மனம்போல் கசிந்து கசிந் தேஉருகி
உற்றாசான் லிங்கம் உயர்வேடம் பற்றாக
முத்தித் தலைவர் முழுமலத்தை மோசிக்கும்
பத்திதனில் நின்றிடுவர் பார்.

பதவுரை
முத்தித் தலைவர் சீவன் முத்தர்
ஆசான் தமக்குத் தெளிவினைத் தந்த குருவையும்
லிங்கம் திருக்கோயிலில் உள்ள திருமேனிகளையும்
உயர் வேடம் உயர்ந்த திருவேடம் பூண்ட மெய்யடியார்களையும்
பற்றாக உற்று தமக்குப் பற்றுக் கோடாகப் பொருந்தி
கன்று ஆ கன்றை ஈன்ற தாய்ப் பசு
மனம் போல் தன் கன்றை நோக்கி மனம் குழைந்து நிற்பதைப் போல
கசிந்து கசிந்தே உருகி குரு முதலிய மூவரையும் கண்ட போது மனம் மிகக் கசிந்து உருகி,
முழு மலத்தை மல வாதனையை
மோசிக்கும் போக்குகின்ற
பத்திதனில் பத்தி நெறியில்
நின்றிடுவர் ஊன்றி நிற்பர்.
பார் ஆதலால், குரு லிங்க சங்கம வழிபாடே முத்திக்கு சிறந்த சாதனம் என்பதை அறிவாயாக.
பொழிப்புரை
சீவன் முத்தராய் உள்ள தலைவர் தமக்குத் தெளிவினைத் தந்த குருவினையும், திருக்கோயிலில் உள்ள திருமேனியையும், உயர்ந்த திருவேடம் பூண்ட மெய்யடியார்களையும் கண்டபோது, அணிமையில் கன்றை ஈன்ற தாய்ப்பசு தன் கன்றை நோக்கி எவ்வாறு குழைந்து நிற்குமோ அவ்வாறு மனம் கசிந்து உருகி நிற்பர். மல வாதனையைப் போக்க வல்ல பத்தி நெறியில் ஊன்றி நிற்பர். ஆதலால், குரு லிங்க சங்கம வழிபாடே முத்திக்குச் சிறந்த சாதனம் என்பதை அறிவாயாக.

விளக்கம்
குரு வழிபாடு
முப்பொருள்களின் இயல்பைத் தெளிய உணர்த்தி, கட்டினின்றும் ஆன்மாவை விடுவித்து, மெய்ப் பொருளாகிய சிவனிடத்து அன்பை உண்டாக்கி, அவனது திருவடியைப் பற்றிக் கொள்ளுமாறு செய்பவரே குரு ஆவார். அவர் நம்மைப் போலவேதான் காணப்படுகிறார். நம்மைப் போலவே உண்ணல், உடுத்தல் முதலியவற்றைச் செய்கிறார். அதுபற்றி, அவரை நம்மில் ஒருவராகக் கருதிவிடுதல் கூடாது. அவர் சிவமேயாவார். அஃது எவ்வாறு என்பதைக் காண்போம்.

உலகில் வாழ்கின்ற, மலம் நீங்கிய தூய அறிவாகிய ஆன்மா சுத்தான்மா எனப்படுவார். அவர் நான் என்னும் சீவபோதம் அறவே நீங்கியவர்; அருள் வழியே நிற்பவர். சிவன் தன் தன்மைகளை அவர்க்கு ஆக்குவான்; தன் செயல்களை அவர்க்கு ஆக்குவான்; அவரைத் தனது வியாபகத்துள் அடக்கித் தானாக்கி நிற்பான். இஃது, உலைத்தீ தன்னைச் சார்ந்த இரும்பைத் தானாக்கி விடுதல் போன்றது எனலாம். அத் தீ தனது தன்மையை இரும்புக்கு ஆக்குகிறது. தனது செயலை இரும்புக்கு ஆக்குகிறது. அந்நிலையில் இரும்பு ஒளிவீசுகிறது என்றால், அஃது இரும்பின் தன்மையோ? நெருப்பின் தன்மையோ? அந்நிலையில் இரும்பு சுட்டெரிக்கிறது என்றால் அச்செயல் இரும்பின் செயலோ? நெருப்பின் செயலோ? நெருப்புத்தான் அவ்வாறு செய்கிறது என்பதில் சிறிதும் ஐயமில்லை.

நெருப்பு இரும்பைத் தன்னுள் அடக்கி அதனைத் தானாக்குமாறு போலச் சிவனும் சுத்தான்மாவைத் தானாக்கி நிற்பான். அவ்வாறு செய்வித்து அச் சுத்தான்மாவை ஆசாரியராக உலகத்திற்கு வழங்கி, அவர் இடமாக நின்று ஞானத்தை உணர்த்துவான். மேற்கூறிய உவமையில், ஒளி வீசுவது இரும்பாகாது அதனைத் தானாக்கிய நெருப்பேயாதல் போல, இங்கு ஞானத்தை உணர்த்தும் செயலும் சுத்தான்மாவின் செயலாகாது அவரைத் தானாக்கி நின்ற சிவனது செயலேயாதல் உணரத்தக்கது. இதுபற்றியே, ஞானத்தைத் தரும் ஆசான் மூர்த்தி சிவமே என்று சொல்லப்படுகிறது. இறைவனே குருவாய் வருவான் என்பதை நமது சாத்திரங்களும் தோத்திரங்களும் பலபடியாக எடுத்துக் கூறுகின்றன. பரம்பொருள் ஒருநாமம் ஒருருவம் ஒன்றும் இல்லாதது. அதனால் அப்பொருளை யாரும் அறிதல் இயலாததாகிறது. அப்படிப்பட்ட அரிய பொருள் அனைவரும் கண்டும் உரையாடியும் மகிழும் வண்ணம் ஆசாரியனாய் எழுந்தருளி வந்தது என்ற கருத்துப்பட,

அகளமாய் யாரும் அறிவரிது அப்பொருள்
சகளமாய் வந்தது
என்று திருவுந்தியார் கூறும். அகளம் உருவம் இல்லாதது. சகளம் உருவம் உடையது. ஆராலும் காண்டற் கரியான் எமக்கெளிய பேராளன் (திருவம்மானை) என்றும் சொற்களில் மணிவாசகர் உருவமற்ற இறைவன் தம் பொருட்டு ஆசாரியனாக உருவந்தாங்கி வந்தஎளிவந்த தன்மையை வியந்து குறிப்பிட்டுள்ளார். ஐம்புல வேடர் சுழலிற் பட்டுத் தன்னையும் அறியாது, தலைவனையும் அறியாது துயருறும் தொல்லுயிரை அவ்வேடரிடத்தினின்றும் மீட்டுத் தனது பேரின்பத்தை அளித்தற் பொருட்டே இறைவன் ஆசிரியத் திருமேனி தாங்கி வருகிறான் என்று சிவஞான போதம் முதலிய சாத்திர நூல்கள் கூறும்.

பழகிய ஒரு விலங்கைக் கொண்டு பல விலங்குகளைப் பிடிப்பது போலப் பக்குவப்பட்ட ஆன்மாக்களை ஆட்கொள்ளும் பொருட்டு இறைவன் ஆசாரிய மூர்த்தியாய் வருவான். இவ்வாறு இறைவன் ஆசிரியத் திருமேனி தாங்கி வருவதை மானிடச் சட்டை சாத்தி வருதல் என்பர். அவ்வாசிரியத் திருமேனியை, பார்வையென மாக்களை முன் பற்றிப் பிடித்தற்காம் போர்வை என்று திருவருட் பயன் கூறும். இதுகாறும் கூறியவற்றால், இறைவனே குருவாய் வருவான் என்பதன் பொருளும், குருவும் இறைவனும் வேறல்லர் என்பதும் இனிது விளங்கும். சீவன்முத்தி நிலையை எய்தினோர் தமக்கு உண்மை ஞானத்தை அருளிப் பிறவிக் கடலினின்றும் தம்மைக் கரையேற்றிய ஞானகுருவைச் சிவமே எனத் தெளிந்து வழிபட்டு வருவர். மெய்யுணர்வைப் பெற்றுவிட்ட பின்னரும், இவ்வுலகில் வாழும் வரையில், பாசமானது அலைகள் போல வந்து வந்து தாக்கக் கூடும். இவ்வாறான இடர்ப்பாடு தோன்றாதபடி சீவன்முத்தராய் உள்ளோர் தம்ஞான குருவின் அடிநிழலைப் பிரியாது உறைவர்; அவரை விடாது பற்றி நின்று வழிபட்டு வாழ்வர்.

இலிங்க வழிபாடு
இலிங்கம் என்பது திருக்கோயிலினுள் இருக்கும் திருவுருவங்களைக் குறிக்கும். அத்திருமேனிகள், இறைவன் தன் அன்பர்க்கு அவ்வப்போது காட்டியருளிய திருவுருவங்களின் வடிவங்களேயாகும். பசுவின் பால் அதன் உடலிற் பரவியிருந்தாலும் அதனைக் கறந்து கொள்ளுதற்குரிய உறுப்பு அதன் மடியேயாகும். அதுபோல, எல்லாப் பொருள்களுமே இறைவன் பிரிவறக் கலந்து நிற்கும் இடங்கள் தாம் என்றாலும், திருக்கோயிலில் உள்ள திருவுருவங்களே அவன் விளங்கித் தோன்றும் இடங்கள் ஆகும். இலிங்கமாகிய திருமேனிகள் சிவ விளக்கம் உடையன என்பதை அறிந்தோம். புறத் தொழில் அளவில் வழிபட்டு வரும் சரியையாளருக்கு இறைவன் அத் திருமேனிகளில் வெளிப்படாது அங்கு மறைந்து நின்றே அருள்புரிவன். புறத் தொழில், அகத் தொழில் என்னும் இரண்டினாலும் வழிபாடு செய்வோர் கிரியையாளர். அவர்க்கு, விறகில் தீ கடைந்த பொழுதில் வெளிப்பட்டுத் தோன்றுவது போல மந்திரம் உள்ள பொழுது அத் திருவுருவில் இறைவன் விளங்கி நின்று அருளுவான்; கடையாத பொழுது விறகில் தீ வெளிப்படாதது போல மந்திரம் இல்லாத பொழுது அங்கு விளங்காது நிற்பான்.

இனி, ஞானியராகிய முத்தர் அனைத்துப் பொருளையும் சிவமாகக் காணும் தன்மை உடையவர். அவர் திருக்கோயிலில் உள்ள திருவுருவத்தையும் சிவமாகவே காண்பர். அவர்க்கு இறைவன், முதற்கன்றை ஈன்ற பசு தன் கன்றை நினைந்த அளவில் அதன் மடியில் பால் தானே விம்மி ஒழுகுவது போல, அத் திருவுருவில் தானே வெளிபட்டு அருள்புரிவன். இதற்குச் சான்றாகச் சுந்தரமூர்த்தி சுவாமிகளின் வாழ்க்கையில் நடந்த நிகழ்ச்சி ஒன்றைக் காண்போம். சுந்தரர் திருவொற்றியூரில் சங்கிலியாரை மணந்து மகிழ்ந்துறையும் காலத்தில் ஒரு நாள் திருவாரூரை மிக நினைந்து புறப்பட்டார். ஒற்றியூரின் எல்லையைக் கடந்த அப்பொழுதே அவருக்குக் கண்ணொளி மறைந்தது. சங்கிலியாருக்குத் தான் செய்து கொடுத்த வாக்குறுதி தவறிய காரணத்தால் இது நிகழ்ந்தது என்பதை உணர்ந்தார்.

உடன்வருவோர் வழிகாட்டத் தொடர்ந்து சென்று திருவெண்பாக்கம் என்ற ஊரை அடைந்தார். திருக்கோயிலுக்குச் சென்று இறைவனை வழிபட்டு, பெருமானே, உனக்கு நேரும் பழியை நினையாமல் நீ என் கண்ணை மறைத்து விட்டாய். இக் கோயிலுள்ளே நீ இருக்கின்றாயோ? என்று வினவினார். அதற்கு இறைவர், யாம் கோயிலினுள் இல்லாமல் இல்லை. இருக்கின்றோம். நீர் உம் வழியிற் செல்லும் என்று கூறி ஊன்றுகோல் ஒன்றைக் கொடுத்தருளினார். இவ்வாறு சுந்தரர் திருக்கோயிலில் உள்ள சிவலிங்கத் திருமேனியை வணங்கி,

குழைவிரவு வடிகாதா! கோயில் உளாயே
என்று வினவியபொழுது, இறைவர் அங்கே விளங்கி நின்று அவரைப் புறக்கணிப்பார்போல உளோம் போகீர் என விடையிறுத்த இந்நிகழ்ச்சியால், ஞானியர்க்கு இறைவன் திருவுருவங்களில் விளங்கியே நிற்பான் என்பது இனிது புலனாகும். சிவலிங்கம் முதலிய திருமேனிகளே அன்பு விளைதற்கு இடமாய் இறைவன் விளங்கித் தோன்றும் அருள்நிலைகள் ஆதலால், சீவன் முத்தராய் உள்ளோர் தம் அன்பு செல்லும் இவ்விடங்களில் அவனை வழிபடுதற்கு உரியர்.

சங்கம வழிபாடு
உயிர்களால் உணர வாராதவன் இறைவன். ஆயினும் உயிர்கள் அவனை உணர்ந்தாலன்றி உய்தி பெறுதல் இயலாது. ஆதலால் அவை தன்னை உணர்ந்து வழிபடுதற் பொருட்டு முதல்வன் தனது திருக்கோலமாகிய திருநீறு, தாழ்வடம், சடைமுடி, கல்லாடை முதலியவற்றைத் தன் அன்பர்க்குக் கொடுத்துள்ளான். அவ்வன்பர்கள் நான் என்னும் சீவபோதம் அறவே நீங்கியவர்கள். அவர் இறைவனையே மறவாது நினைத்தலால் இறைவன் அவரைத் தன்னுள் அடங்கியிருக்கச் செய்து, அவரைத் தானாக்கிக் கொள்கின்றான்; அவ்வன்பரிடத்துத் தயிரில் நெய்போல விளங்கி நிற்கின்றான். பாசத்தின் நீங்காத மற்றையோரிடத்துப் பாலில் நெய் போல அவன் விளங்காது நிற்பன். இத்தகைய மெய்யன்பரை வேற்றுமை சிறிதும் பாராட்டாது சிவமாகவே தெளிந்து வழிபடல் வேண்டும் என்பதைப் பின்வரும் திருத்தாண்டகச் செய்யுள் வலியுறுத்தும்.

எவரேனும் தாமாக இவாடத் திட்ட
திருநீறும் சாதனமும் கண்டால் உள்கி
உவராதே அவரவரைக் கண்ட போதே
உகந்தடிமைத் திறம் நினைந்தங் குவந்து நோக்கி
இவர் தேவர் அவர் தேவர் என்று சொல்லி
இரண்டாட்டா தொழிந்து ஈசன் திறமே பேணிக்
கவராதே தொழுமடியார் நெஞ்சினுள்ளே
கன்றாப்பூர் நடுதறியைக் காணலாமே. (6 : 61 : 3)

இதில் அமைந்த பொருள் வருமாறு
நெற்றியில் திருநீறு அணிந்து உருத்திராக்கம் பூண்டு வந்தவரைக் கண்டால், அவர் எவரேயாயினும், அஃதாவது எவ்வகைக் குற்றம் உடையவராயினும், அக்குற்றங்களை நினைந்து அவரை வெறுத்தல் செய்யாது, அவரைக் கண்டபோதே அவரது திருவேடத்தின் மேல் விருப்பம் எழப்பெற்று, திருவேடம் காணக் கிடைத்ததே என்று மகிழ்ந்து அவரை விரும்பி நோக்கி, நாம் வழிபடுதற்கு உரியவர் இறைவன் அல்லவா? அத்திருவேடம் உடையாரும் நம்மால் வழிபடத்தக்கவர் தாமா? என்றெல்லாம் மனத்தை இருதலையாகச் செலுத்தாமல், இறைவனையும் அவரையும் ஒரே நிலையில் மனத்திற் கொண்டு, இறைவனை வழிபடுமிடத்துச் செய்யும் செயல்கள் அனைத்தையும் அடியவரிடத்தும் விரும்பிச் செய்து அவரைத் தொழுதல் வேண்டும். அப்படித் தொழுவார் நெஞ்சத்துள் சிவ பெருமானைக் காணலாம். மேற்காட்டிய பாடலில் உள்ள சில தொடர்களின் அமைப்பையும் பொருளையும் தெரிந்து கொண்டால் அப்பாடலை நன்கு விளங்கிக் கொண்டவராவோம். தொடக்கத்தில் உள்ள எவரேனும் தாமாக என்ற தொடரில் தாம் என்பது பொருள்தராத அசைச் சொல்.

எனவே அதை நீக்கி எவரேனுமாக எனக்கொண்டு, எவ்வகைக் குற்றம் உடையவராய் இருப்பினும் எனப் பொருள் கொள்ளப்பட்டது. இவர் தேவர் அவர் தேவர் என்ற தொடரில் தேவர் என வந்த ஈரிடத்திலும் ஓகாரம் மறைந்திருக்கிறது. எனவே இவர் தேவரோ? அவர் தேவரோ? என அமைத்துக் கொள்ள வேண்டும். இவர் என்றது திருவேடம் உடையாரையும், அவர் என்றது இறைவனையும் குறித்தன. எனவே நம்மால் வழிபடுதற்கு உரியவர் இத்திருவேடம் உடையவரோ? அல்லது அவ்விறைவனோ? என்பது இத்தொடர் குறிக்கும் பொருளாகும். இரண்டு ஆட்டாது ஒழிந்து என்பதற்குச் சிவபிரானை வணங்குவதா? திருவேடமுடையாரை வணங்குவதா? என உள்ளத்தை இருதலையாக ஆராய விடாமல் என்பது பொருள். இறைவனிடத்துச் செய்யும் செயல்களையே இத்திரு வேடமுடையாரிடத்தும் செய்து அவரை வழிபடல் வேண்டும் என்ற கருத்து ஈசன் திறமே பேணி என்பதால் உணர்த்தப்பட்டது. திருவேடம் உடையாரைச் சிவன் எனவே தெளிந்து அவரை வழிபடுதலில் ஒரு சிறிதும் பிறழாது இருத்தல் வேண்டும் என்பது இத்திருப்பாட்டில் பெரிதும் வலியுறுத்தப்பட்டுள்ளமை காணலாம். சீவன்முத்தர் முதல்வனது அருளைத் தலைப்பட்டு அதனோடு ஒன்றி, அவ்வருளால் முதல்வனை அறிந்து அவனிடத்து அழுந்தி நிற்கும் பேறு பெற்றவர். அந்நிலையை எய்திய பின்னரும் அவர்கள் திருக்கோயிலில் உள்ள திருவுருவங்களையும், திருவேடம் உடைய அடியார்களையும் வழிபட வேண்டுமோ? என்ற ஐயம் நமக்கு எழும்.

சீவன்முத்தர்க்கு உடம்பு உள்ள வரையில் உடம்பு முகந்து வந்த பிராரத்த வினையின் காரணமாக உலக நோக்கம் உண்டாகும்; நில்லாதவற்றை நிலையின என்றுணரும் மயக்கவுணர்வு வந்து கூடி மேம்படும். அம் மயக்கவுணர்வு நீங்கி மெய்யுணர்வு மேலோங்குதற்கு ஆலய வழிபாடும், மெய்யடியார்களை நாடி வழிபடுதலும் இன்றியமையாது வேண்டும்.

இது தொடர்பாக மற்றுமோர் ஐயம் எழலாம். பிராரத்தமும், அது காரணமாக வரும் மயக்கவுணர்வும் ஒழிதற்கு அஞ்செழுத்தை விதிப்படி உச்சரித்தலே போதும் ஆகலின், அதன் பொருட்டு வழிபாடு செய்தல் வேண்டும் என்பது எதற்கு? என ஐயுறலாம். அஞ்செழுத்து உச்சரிப்புச் சோர்வின்றி நிகழ்தலும் இவ்வழிபாடு உள்ள பொழுதேயாகும் என்பதைக் கருத்திற் கொண்டால் அவ்ஐயம் நீங்கிவிடும். இவ்விடத்தில், சேரமான் பெருமாள் நாயனார் பற்றிய ஒரு செய்தியைக் கூறுதல் பொருத்தமாகும். சேரமான் பெருமாள் முடி சூடிப் பட்டத்து யானை மீது முதல் உலா வரும்போது தோளில் உவர்மண் பொதியினைச் சுமந்து கொண்டு ஒரு வண்ணான் எதிரில் வந்தான். மழையினால் உவர்மண் கரைந்து அவன் உடலிற் படிந்து பெற்ற வெண்ணிறக் கோலத்தோடு முழுநீறு பூசிய முனிவர் போலத் தோன்றினான். சேரமான் பெருமாள் அவ்வுருவைச் சிவன் எனவே கண்டு யானையினின்றும் இறங்கி அவனைக் கைகூப்பித் தொழுதார். அரசர் பெருமான் தன்னைத் தொழுவதைக் கண்டு அஞ்சிய அவ்வண்ணான் தேவரீர் அடியேனை யார் எனக் கருதியது? அடியேன் அடி வண்ணன் என்றான். சேரர் பெருமான் நிலையாத அரச வாழ்க்கையைப் பெரிதாக எண்ணும் மயக்கவுணர்வு சிறிதும் இல்லாமல், திருவேடமே மெய்ப்பொருள் என்று உணர்ந்த அம்மெய்யுணர்வு நிலையில் நின்று பின்வருமாறு கூறினார். திருநீற்று வாரவேடம் நினைப்பித்தீர். அடியேன் அடிச் சேரன். வருந்தாது ஏகும் என்று கூறி அவனைப் பிரிந்தார். உலகம் எப்படிப்பட்டவரையும் தன் வழியில் இழுத்துக் கீழ்நெறியிற் செலுத்திவிடும். ஆதலால் அதற்கு இடங்கொடாமல் சீவன்முத்தர் மெய்யன்பர்களை வழிபட்டு அவர்கள் நடுவே எப்போதும் இருத்தல் வேண்டும். அம்மெய்யன்பர்களை சிவஞானத்தை நன்கு தெளியச் செய்து, மும்மலங்களாகிய படுகுழியினின்றும் கரையேற்றி, முதல்வன் திருவடியில் சேர்ந்து நிற்கச் செய்வர். அத்தகைய அன்பர் கூட்டத்தை அடைந்திருத்தலே சீவன்முத்தர் தாம் எய்த விரும்பும் பயனை எய்துதற்கு வழியாகும்.

சாதகரும் சீவன் முத்தரும்
சரியை கிரியை முதலிய சாதனங்களில் நிற்போரும் குருலிங்க சங்கம வழிபாட்டினைச் செய்கிறார்கள். சாதனத்தில் நின்று பெறக் கூடிய சாத்தியமாகிய ஞானத்தைப் பெற்றுவிட்ட சீவன்முத்தர்களும் குரு லிங்க சங்கம வழிபாட்டினைச் செய்கிறார்கள் என்றால் இவ்விருவருக்கும் வேறுபாடுதான் என்ன? என்று கேட்கலாம். ஓர் எடுத்துக்காட்டின் மூலம் இதனை விளக்குவோம். மாணாக்கர்கள் நாள்தோறும் பாடம் படிக்கிறார்கள். மெய் வருத்தம் பாராமல், பசி நோக்காமல், கண் துஞ்சாமல் படிக்கிறார்கள். அவர்களைப் போலவே, பாடம் நடத்துகிற ஆசிரியரும் நாள்தோறும் படிக்கிறார். குறிப்பெடுக்கிறார். ஆனால் இவ்விருவர் படிப்புக்கும் வேறுபாடு உண்டு அல்லவா? மாணாக்கர்கள் அறிவை ஈட்டுவதற்காக முயன்று உழைத்துப் படிக்கிறார்கள். ஆசிரியரோ முன்னரே கற்று வைத்த பொருளை நினைவு படுத்திக் கொள்வதற்காகப் படிக்கிறார். இவர் உழைத்துப் படிக்கவேண்டியதில்லை. சற்றே புத்தகத்தைப் புரட்டினால் போதும். எனவே இவ்விருவர் படிப்புக்கும் பெரிதும் வேறுபாடு உள்ளது என்பது புலனாகும். இதே போலத்தான் சரியை முதலிய சாதனங்களில் நிற்போர் சிவஞானத்தைப் பெறுவதற்காகக் குரு லிங்க சங்கம வழிபாட்டை மேற்கொள்கிறார்கள். சீவன்முத்தரோ தாம் முன்னரே பெற்றுள்ள சிவஞானத்தை நிலைநிறுத்திக் கொள்வதற்காக அவ்வழிபாட்டினை மேற்கொள்கிறார்கள். எனவே, சாதகரும் சீவன் முத்தரும் செய்யும் வழிபாடு தோற்றத்தில் ஒன்று போலக் காணப்படினும் பெரிதும் வேறுபட்டு நிற்கும் என்பது அறியற்பாலது.

பத்திதனில் நின்றிடுவர்
வாழ்க்கையில் அடையவேண்டிய மேலான பேறு சிவத்தைப் பெறுதலே. உயிர்களுக்கு அதனினும் சிறந்த பேறு வேறொன்றுமில்லை. சிவமோ ஆராலும் காண்டற்கரிய பொருள். அதனை எவ்வாறு அடைவது?

அன்பே அவனை அடைதற்கு வழி என்று சாத்திரங்களும் தோத்திரங்களும் ஒருமுகமாகக் கூறுகின்றன. அவனை அடைவதற்குத் தடையாய் இருப்பது நான் என்னும் தற்போதம் ஆகும். நான் என்று உயிர் தன்னைத் தனித்து நிற்கும் பொருளாக எண்ணுகின்ற வரையில் அது இறைவனோடு ஒன்ற முடியாது. உப்பானது நீரோடு கலந்து ஒன்றுபட வேண்டுமானால் உப்பினது கட்டித்தன்மை கெட வேண்டும். அதுபோல உயிர் இறைவனோடு ஒன்றுபட வேண்டுமானால் நான் என்ற தற்போதம் கெடவேண்டும். உள்ளம் உருகில் உடனாவார் என்ற ஞானசம்பந்தர் திருவாக்கு (2 :111: 3) இக்கருத்தை உட்கொண்டு எழுந்ததாகும். இதில் உள்ளம் என்பது நான் என்னும் தற்போதத்தைக் குறிக்கும். உருகுதலாவது, அத் தற்போதம் கெட நிற்றல். எனவே, உள்ளம் உருகுதல் என்பது யான் எனது என்னும் செருக்கு நீங்கிய நிலையை உணர்த்துகிறது. தற்போதம் நீங்கிய பொழுது உயிர்க்குயிராய் என்றும் உடனிருப்பவனாகிய இறைவன் அவ்வுயிரைத் தனது பெருநிறைவினுள் அடக்கிக் கொண்டு தானாகிநிற்பன். கட்டித் தன்மை நீங்கிய உப்பை நீரானது தன்னுள் அடக்கித் தானாய் நிற்றல் போன்றது இது.

யானாகிய என்னை விழுங்கி வெறும்
தானாய் நிலை நின்றது தற்பரமே
என்ற கந்தரனுபூதி வரிகள் இவ்வனுபவத்தையே உணர்த்தி நிற்கின்றன. மேற்கூறியவற்றால், அன்பே இறைவனை அடைவிப்பது என்பதும், அன்பினால் உள்ளம் உருகப் பெறாதவர் அவனை அடைதல் இயலாது என்பதும் விளங்கும். இதனை,

நெக்கு நெக்கு நினைபவர் நெஞ்சுளே
புக்கு நிற்கும் பொன்னார் சடைப் புண்ணியன்
பொக்கம் மிக்கவர் பூவும் நீரும் கண்டு
நக்கு நிற்பன் அவர்தம்மை நாணியே

என்னும் அப்பர் பெருமான் திருவாக்கு நன்கு வலியுறுத்தி நிற்றல் காணலாம்.
யாவராயினும் அன்பரன்றி
அறியொணா மலர்ச் சோதியான் (சென்னிப்பத்து, 1)
என்று மணிவாசகரும் கூறியுள்ளார்.
ஆரேனும் அன்பு செயின் அங்கே தலைப்படுங்காண்
ஆரேனும் காணா அரன்

என்று திருக்களிற்றுப் படியார் என்னும் சாத்திர நூல் கூறும். இறைவனிடத்துச் செலுத்தும் அன்பிலே இருநிலைகள் உண்டு. இறைவனை வழிபட்டால் இது கிடைக்கும் என்று ஒரு பயன் கருதி அன்பு செலுத்துவது முதல் நிலை. இது காமிய பக்தி எனப்படும். இவ்வாறு பயன் கருதி நிகழ்ந்த அன்பு சிறிது சிறிதாக மாறிப் பின் பயன் கருதாத அன்பாய் நிகழும். இது நிட்காமிய பக்தி எனப்படும். இதுவே இறைவன் மீது கொண்ட முதிர்ந்த அன்பாகும். உண்மையன்பாகும். இம் மெய்யன்பு கைவரப் பெற்றவர் வேறொன்றையும் விரும்பாது இறைவனை, கனியினும் கட்டிபட்ட கரும்பினும் பனிமலர்க்குழற் பாவை நல்லாரினும் தனிமுடி கவித்து ஆளும் அரசினும் இனியவனாக உணர்ந்து, அவனையே மேலும் மேலும் விரும்புவர்; இறைவன் எமது துன்பத்தைக் களையாதவனாயினும் ஆகுக. எம்மீது இரக்கம் கொள்ளாதவனாயினும் ஆகுக. எக்காரணத்தாலும் அவனிடத்துக் கொண்ட எம் அன்பு நீங்குவதில்லை என இறைவனையே நினைந்திருப்பர். உலகையெல்லாம் ஒரு குடைக்கீழ் ஆளும் முடியரசர் செல்வத்தினும் மூன்று மடங்கு உயர்ந்தது, சிவனுக்குத் தொண்டு செய்து ஓடேந்தி இரந்து உண்பது என மதித்து அவனுக்குத் தொண்டு செய்வர். அவன் தமக்குச் செய்த செய்து கொண்டிருக்கின்ற உபகாரத்தை நினைந்து நினைந்து மனங்கசிந்து உருகிக் கண்ணீர் பெருகி நிற்பர். இத்தகைய அன்பு நெறியில் நின்று, சீவன் முத்தராய் உள்ளோர் திருக்கோயில் வழிபாட்டிலும், சிவனடியார் வழிபாட்டிலும், ஆசாரிய பக்தியிலும் உறைத்து நிற்பர் ஆதலால், மாணவனே, நீயும் அவ்வழிபாட்டினைச் செய்து உய்தியடைவாயாக என்று ஆசிரியர் இப்பாடல் வழியாக அறிவுறுத்துகிறார்.