சைவ சித்தாந்தம், உண்மை விளக்கம் பகுதி – 2.4

முத்தி பஞ்சாக்கரம்
43. ஆதி மலம் இரண்டும் ஆதியா ஓதினால்
சேதியா மும்மலமும் தீர்வுஆகா போதம்
மதிப்புஅரிதாம் இன்பத்தே வாழலாம் மாறி
விதிப்படி ஓதுஅஞ்சு எழுத்துமே

பதவுரை

ஆதி திரோதான சத்தியைக் குறிக்கும் நகாரமும்
மலம் மலத்தைக் குறிக்கும் மகாரமும் ஆகிய
இரண்டும் இரண்டு எழுத்துக்களையும்
ஆதியா முதலில் வைத்து
ஓதினால் உச்சரித்தால்
சேதியா எளிதில் அறுந்தெறிய முடியாத
மும்மலமும் மும்மலங்களும்
தீர்வு ஆகா அதனால் நீங்க மாட்டா.
(ஆதலால்)
அஞ்செழுத்துமே திருவைந்தெழுத்தை
மாறி சிகாரம் முதலாக மாற்றி
விதிப்படி பாசத்தை விட்டுப் பதியிலே சேர்தலாகிய அப்பொருளைத் தரும் முறையிலே முத்தி பஞ்சாக்கரமாகக் கொண்டு
ஓது நீ உச்சரிப்பாயாக.
(அங்ஙனம் உச்சரித்தால்)
போதம் சீவ போதம் எனப்படும் சுட்டறிவினால்
மதிப்பரிதாம் அளந்தறிதற்கு அரியதாகிய
இன்பத்தே பேரின்ப வீட்டில்
வாழலாம் நிலைத்து வாழும் பெருவாழ்வைப் பெறலாம்.

பொழிப்புரை
ஆதி எனப்படும் திரோதான சத்தியைக் குறிக்கும் நகாரமும், மலத்தைக் குறிக்கும் மகாரமும் ஆகிய இரண்டு எழுத்துக்களையும் முதலில் வைத்து ஓதினால், மும்மலங்களும் அவற்றால் உண்டாகும் துன்பங்களும் நீங்க மாட்டா; ஆதலால் சிகாரம் முதலாக மாற்றி முத்தி பஞ்சாக்கரமாகக் கொண்டு விதிப்படி உச்சரிப்பாயாக. எண்ணரிய பேரின்ப வீட்டில் நீ வாழலாம்.

விளக்கம்
திருவைந்தெழுத்தில் நகார, மகாரங்கள் ஆகிய பாச எழுத்துக்கள் முன்நிற்க ஓதிவரின் பாச நிலை நீங்காது. முற்பட்டு நிற்பதே தலைமைப் பொருளாகும். அதன்பின் நிற்பது அடிமைப் பொருளாகும். அம்முறையில் பாசங்களே முற்பட்டு நிற்க, உயிர் அவற்றின் பின் நின்றால் உயிர் பாசங்களுக்கு அடிமைப்பட்டதாய் அவற்றினின்றும் மீள இயலாது. ஆதலால் பாசங்களின் வழிப்பட்ட இந்நிலை மாற வேண்டும். அது பற்றியே மாறி விதிப்படி ஓது அஞ்செழுத்துமே என்றார் நம் ஆசிரியர். சிகாரத்தை முதலாகக் கொண்டு ஓதிவரின், சிவமும் அருளும் முன் நிற்க, உயிர் அவற்றின் பின் நிற்பதாய் அமையும். இங்ஙனம் சிவமும் அருளும் தலைமைப் பொருளாய் முன் நிற்க, உயிர் அவற்றிற்கு அடிமைப்பட்டு அவற்றின் வழி நின்று பாசங்கள் நீங்கப் பெறும். இதனையே இச்செய்யுள் வலியுறுத்துகின்றது. உறுதியும் தெளிவும் உண்டாதற் பொருட்டு முன்னே கூறியதை மீண்டும் கூறியுள்ளார். இங்கே ஓதுதலாவது, அறிவால் கணித்தல், அறிவால் கணித்தல் என்றால் என்ன? உச்சரித்தலே இல்லாமல், மந்திரம் கருத்தளவாய் நிற்க, அதனால் நினைப்பிக்கப்படும் பொருளில் தன் அறிவை இடைவிடாது நிறுத்துதலே கணித்தல் எனப்படும்.

திருவைந்தெழுத்தின் சிறப்பு
44. அஞ்செழுத்தே ஆகமமும் அண்ணல் அருமறையும்
அஞ்செழுத்தே ஆதிபுராணம் அனைத்தும் அஞ்சு எழுத்தே
ஆனந்த தாண்டவமும் ஆறாறுக்கு அப்பாலாம்
மோனந்த மாமுத்தி யும்
பதவுரை
அண்ணல் (உயிர்கள் உய்தற் பொருட்டு) இறைவன் அருளிச் செய்த
ஆகமமும் சிறப்பு நூலாகிய சிவாகமங்களும்
அருமறையும் பொது நூலாகிய வேதங்களும்
அஞ்செழுத்தே திருவைந்தெழுத்தின் பொருளையே விளக்குவன.
ஆதிபுராணம் அனைத்தும் தலையாய புராணங்கள் எல்லாமும்
அஞ்செழுத்தே திருவைந்தெழுத்தின் விளக்கமேயாகும்.
ஆனந்த தாண்டவமும் (இன்புறுநிலையைத் தலைப்பட்டவர் பொருட்டு) கூத்தப் பெருமான் இயற்றும் ஆனந்த நடனத்தை நினைப்பிப்பதும்
அஞ்செழுத்தே திருவைந்தெழுத்தேயாகும்.
ஆறாறுக்கு முப்பத்தாறு தத்துவங்களுக்கும்
அப்பால் ஆம் அப்பாற்பட்டதாய்
மோனந்த மோனநிலையைத் தலைப்பட்டு எய்தும்
மாமுத்தியும் பரமுத்தி நிலையை அடைவிப்பதும்
(அஞ்செழுத்தே) திருவைந்தெழுத்தேயாகும்.

பொழிப்புரை
சிவபெருமான் அருளிச் செய்த சிறப்பு நூலாகிய ஆகமங்களும், பொது நூலாகிய வேதங்களும் ஆகியவை திருவைந்தெழுத்தின் பொருளை விளக்குவனவேயாகும். தலையாய புராணங்கள் அனைத்தும் திருவைந்தெழுத்தின் விளக்கமேயாகும். கூத்தப் பெருமானின் ஆனந்த நடனமும் திருவைந்தெழுத்தின் உட்பொருளைத் தெரிவிப்பதேயாகும். முப்பத்தாறு தத்துவங்களாகிய படிகளைக் கடந்து எய்தும் பரமுத்தி நிலையை அடைவிப்பதும் திருவைந்தெழுத்தேயாகும்.
பயன்
தானால் (முத்தி நிலை)
இனி, தானால் ஆகிய முத்தி நிலையை விளக்கப் புகுகின்றார் ஆசிரியர்.
பாசச் சார்பும் சிவச் சார்பும்
உயிருக்குத் தனித்த இருப்பு என்பது எக்காலத்திலும் இல்லை. உயிர் எந்நிலையிலும் ஏதேனும் ஒன்றைச் சார்ந்தே நிற்கும். திருவைந்தெழுத்தில் அமைந்துள்ளவாறு, பிறப்பு நிலையில் அது பாசப் பொருள்களைச் சார்ந்து நிற்கிறது. பாசமாகிய சார்பு நீங்குமானால் அது சிவமாகிய சார்பைப் பெற்றுவிடும். ஊசலில் ஆடுகின்றவன் கயிறு அறுந்த அக்கணமே தரையில் விழுகிறான். தரை அவனைத் தாய் போலத் தாங்கிக் கொள்கிறது. அதுபோலப் பாசப்பற்று அறுமாயின் உயிருக்கு இறைவனையன்றி வேறு சார்பு இல்லை; புகல் இல்லை.
பாசத்தோடு கூடியிருந்தபோது உலகப் பொருள்களையே அறிந்து உலகப் பொருள்களையே இச்சித்து உலகப் பொருள்களையே அனுபவித்து வந்த உயிர், பாசச் சார்பு நீங்கி இறைவனைச் சார்ந்த இந்நிலையில் இறைவனைத் தவிர வேறொரு பொருளை அறிதலும் இல்லை. விரும்புதலும் இல்லை, அனுபவித்தலும் இல்லை, அது இறைவனையே அறிந்து இச்சித்து அனுபவித்து நிற்கும்.
முத்தி நிலையில் உயிர் தனித்த பொருளாய்க் காணப்படாமை
இறைவனை அனுபவிக்கும் நிலையில் உயிர் தான் என வேறு நில்லாது தனித்த ஒரு முதலாய்க் காணப்படாது இறைவனது நிறைவினுள் அடங்கிச் சிறிதும் புலப்படாது நிற்கும்; தன்னையே தான் மறந்து இறையனுபவத்தில் அழுந்தி நிற்கும்.
தன்னை மறந்தாள் தன் நாமம் கெட்டாள்
தலைப்பட்டாள் நங்கை தலைவன் தாளே
எனத் தலைவியொருத்தியின் தன்மையைக் கூறி இறையனுபத்தின் நிலையை விளங்க வைத்தார் நாவுக்கரசர். பாசச் சார்பு நீங்கி இறைவனைச் சார்ந்து இறையின்பத்தை அனுபவிக்கின்ற முத்திக் காலத்தில் உயிர் தன்னையிழந்து தான் சிறிதும் தோன்றாதிருக்க, சிவம் ஒன்றுமே விளங்கி நிற்கும். இதனை ஓர் எடுத்துக்காட்டினால் விளக்கலாம். உப்பானது நீரில் கலந்தபோது அந்நீரோடு ஒன்றாய் நிற்கும். உப்புக் கண்ணுக்குப் புலனாகாது. நீராகிய ஒரு பொருளே உள்ளதுபோலத் தோன்றும். அதுபோல உயிர் சிவத்தில் அழுந்தி வேறு காணப்படாது நிற்கச் சிவம் ஒன்றுமே உள்ளதுபோலத் தோன்றும்.

சிவத்தோடு ஒன்றி நின்று அனுபவித்தல்
முத்தி நிலையில் உயிரும் சிவமும் உள்ளன ஆயின் பிரித்தறியவாராது ஒன்றாய் உள்ளன. உயிர் சிவனது திருவருள் வியாபகத்துள் அடங்கித் தனித்த ஒரு முதலாய்க் காணப்படாது நிற்றலே உயிர் சிவத்தோடு ஒன்றாதல் அல்லது இரண்டறக் கலத்தல் ஆகும். உயிரானது சிவத்தோடு ஒன்றாகி இல்லாமற் போய்விடவில்லை. உயிர் சிவத்தோடு ஒன்றி நின்று அதனையே இடையறாது உணர்ந்து அனுபவிக்கின்றது. அவ்வாறு ஒன்றி நிற்பது எது போலும் என்று காட்டுதற்குப் பல உவமைகளை எடுத்துக்கூறுகிறார் ஆசிரியர். அவற்றை இனிக் காண்போம்.

சிவத்தில் அத்துவிதமாய் இயைந்து நிற்றற்கு உவமைகள்

45. முத்தி தனைஅடைந்தோர் முந்துபழம் போதுஅங்கி
வித்தகமாம் வீணை இவையிற்றின் ஒத்த
இரதம்மணம் வெம்மை எழில்நாதம் போல
விரவுவர்என்று ஓதும் விதி

பதவுரை
முத்திதனை அடைந்தோர் தன்னிடத்துப் பாசம் இல்லை யாக, தானும் சிவனுமேயாய் வேறற நிற்கின்ற பரமுத்தி நிலையை அடைந்தோர்
முந்து பழம் முதிர்ந்த பழம்
போது மலர்
அங்கி நெருப்பு
வித்தகமாம் வீணை சிறந்த வீணை
இவையிற்றின் ஆகிய இவற்றில்
ஒத்த முறையே அடங்கிப் பிரிப்பின்றி இயைந்திருக்கும்
இரதம் சுவையும்
மணம் மணமும்
வெம்மை சூடும்
எழில் நாதம் இன்னிசையும்
போல போல
விரவுவர் சிவத்தில் இயைந்து அறிவடங்கிப் பிரிப்பின்றி நிற்பர். என்று என
விதி முதல்வன் விதித்த நூல்கள்
ஓதும் கூறும்.

பொழிப்புரை
பேரின்ப முத்தியை அடைந்த பெருமக்கள் பழத்திற் சுவைபோலவும், பூவில் மணம் போலவும், நெருப்பில் வெம்மை போலவும், வீணையில் இன்னிசை போலவும் சிவ முதற் பொருளோடு ஒன்றிப் பிரியாது இயைந்து நிற்பர். இவ்வாறு சிவாகமங்கள் கூறும்.

விளக்கம்
இரு பொருள்கள் பிரிப்பின்றி ஒற்றுமைப்பட்டு எவ்விடத்தும் உடனாய் நிற்பதாகிய இயைபு அத்துவிதம் (அத்வைதம்) எனப்படும். ஆன்மாவும் சிவமும் நிற்கின்ற முறைமை இதுவேயாகும்.

பாசத்தோடு கூடிய கட்டு நிலையிலும் ஆன்மா சிவத்தோடு இவ்வாறுதான் இயைந்து நிற்கிறது. ஆனால் இவ்வுண்மையை உணரவொட்டாதபடி ஆணவ மலம் ஆன்ம அறிவை மறைத்திருந்தது. ஆணவமே ஆன்மாவுக்கு நான் என்னும் உணர்வை உண்டாக்கி நான் ஒரு தனி முதல் என்று கருதும்படி செய்தது. அதனால் ஆன்மா தன்னை வேறான ஒரு பொருள் என்றே எண்ணி வந்தது. அவ்வாறு நம்பும்படி செய்தது ஆணவம். ஆணவம் செய்கிற வேலை இது! பாசம் நீங்கிய முத்தி நிலையில்தான் ஆன்மா தனக்கும் இறைவனுக்கும் உள்ள அத்துவித உறவை உள்ளவாறு உணரும். நான் என்ற தற்போதத்தை விட்டு, எச்செயலையும் இறைவன் செயலாகக் கொண்டு அவனிடத்தில் அடங்கி நிற்கும். இவ்வாறு ஆன்மா அவனோடு ஒன்றிப் பிரியாதிருக்கும் முறைமையை உணர்த்துதற்கு வந்தனவே பழத்திற் சுவை முதலாகிய இவ்வுவமைகள். இவ்வுவமைகளை நோக்குகிற போது பின்வருமாறு ஓர் ஐயம் எழலாம். பழம் முதலியவை குணியாகிய பொருள்கள். சுவை முதலியவை அவற்றின் குணங்கள். இவ்வாறு குணியும் குணமுமாக உவமைகள் அமைந்திருப்பதனால், சிவம் குணியும் ஆன்மா அதன் குணமும் போலும் என்ற ஐயம் ஏற்படலாம். அவ்வாறு எண்ணி விடுதல் கூடாது. சிவமும் ஆன்மாவும் குணியும் குணமும் அல்ல. அவை தனித்தனிப் பொருள்கள்; வெவ்வேறு குணிகள். அவ்விரண்டும் தம்முட் பிரிப்பின்றி இயைந்து நிற்பன என்னும் அளவுக்கே இவ்வுவமைகளைக் கொள்ளுதல் வேண்டும்.

மேலும் ஓர் உவமை
46. தத்துவங்கள் எல்லாம் சகசமாய் ஆன்மாவில்
பெத்தத்தில் நிற்கின்ற பெற்றிபோல் முத்திதனில்
சித்தமலம் அற்றார் செறிந்திடுவர் என்றுமறை
சத்தியமா ஓதியிடும் தான்
பதவுரை

பெத்தத்தில் கட்டு நிலையில்
தத்துவங்கள் எல்லாம் ஆன்மாவுக்குக் கருவிகரணங்களாய் அமைந்த எல்லாத் தத்துவங்களும்
ஆன்மாவில் அவ்வான்மாவிடத்தில் (தாம் வேறு, ஆன்மா வேறு என்று பிரித்தறிய வாராமல், அவ்வான்மாவே என்னும்படி அதனோடு ஒற்றுமைப்பட்டு)
சகசமாய் இயல்பாய் இயைந்து
நிற்கின்ற பெற்றி போல் நிற்கின்ற தன்மை போல,
முத்தி தனில் பரமுத்தியில்
சித்த மலம் தமது அறிவைப் பற்றியிருந்த மும்மலங்களும்
அற்றார் அடியோடு நீங்கப்பெற்ற முத்தர் (தாம் வேறு, சிவம் வேறு என்று பிரித்தறிய வாராமல், சிவமே என்னும் படியாக)
செறிந்திடுவர் சிவத்திற் பொருந்தித் தாம் சிறிதும் தனித்துக் காணப்படுதல் இன்றி அதனிற் செறிந்து நிற்பர்
என்று என இவ்வாறு
மறை வேதாகமங்கள்
சத்தியமா உண்மையாக
ஓதியிடும் சொல்லும்

பொழிப்புரை
கட்டு நிலையில் உயிருக்கு உதவும் கருவிகளாக வந்த தத்துவங்கள் எல்லாம் உயிருக்கு வேறாய் நில்லாமல், உயிரே என்னும்படி இயைந்து ஒற்றுமைப்பட்டு நிற்கின்றன. அதுபோல, முத்தி நிலையில் மலம் நீங்கிய ஆன்மாக்கள் சிவத்திற் பொருந்தித் தாம் வேறாய் நில்லாமல் சிவமே எனும்படி அதனோடு ஒன்றி இயைந்திருப்பர். இவ்வாறு ஆகமங்கள் உறுதிபடக் கூறும்.

விளக்கம்
சிவமாதல்
உயிர் சிவமாதல் என்பதனை இங்கே விளங்கிக் கொள்ளுதல் வேண்டும். உயிர் படிகம் போன்றது. எதை எதைச் சார்கிறதோ அதன் அதன் தன்மையைப் பெற்று அதுவாகவே நிற்றல் இரண்டுக்கும் உண்டு. சார்ந்ததன் வண்ணமாம் இயல்புடைய படிகம் நீலமணியைச் சார்ந்தபோது அதன் நிறம் முழுவதையும் கவர்ந்து நீலமணியாகவே இருக்கும். பின் அந்நிலையினின்றும் நீங்கி மாணிக்க மணியைச் சார்ந்தால் அப்படிகம் மாணிக்க மணியாகவே நிற்கும். அதுபோல, சார்ந்ததன் வண்ணமாம் இயல்புடைய ஆன்மா பாசத்தோடு சேர்ந்து பாசமாய் நிற்கும். நமக்கு வேறாகிய உடம்போடு கூடி உடம்பாகவே நிற்கிறோம் அல்லவா? நமக்கு வேறாகிய கண். செவி முதலிய கருவிகளோடு கூடி அவையாகவே நிற்கிறோம் அல்லவா? கண் கண்டதை நான் கண்டேன் என்று தானே கூறுகிறோம். செவி கேட்டதை நான் கேட்டேன் என்று தானே கூறுகிறோம். நமக்கு வேறாகிய சொத்து சுகங்களோடு கூடி அவையே நாமாக நிற்கிறோம் அல்லவா? இதுதான் பாசமாய் நிற்றல். இவ்வாறு நின்ற நிலையினின்று நீங்கி உயிர் சிவத்தைச் சார்ந்த போது சிவத்தின் தன்மையைப் பெற்றுச் சிவமாகி நிற்கும். உயிர் சிவமாதல் என்றால் ஒரு பொருள் மற்றொரு பொருள்ஆதல் அன்று. நீலமணியைச் சார்ந்து நீலமணியாய் நின்ற படிகம் மாணிக்க மணியைச் சார்ந்து மாணிக்க மணியாய் நிற்பது போன்றதேயாகும்.

முத்திக்கு உவமை
மெய்கண்ட தேவர் சிவஞானபோத நூலில் முத்தி நிலைக்குச் சகல நிலையை உவமை காட்டினார். சகல நிலையில் இறைவன் உயிரோடு ஒற்றுமைப்பட்டு உயிராகவே நின்றாற் போல, முத்தி நிலையில் உயிர் இறைவனோடு ஒற்றுமைப்பட்டு நிற்கும் என்றார். இவ்வாறு மெய்கண்டார் சகலநிலை பற்றி முத்திநிலையை விளக்க, அவரது மாணவராகிய மனவாசகங்கடந்தாரும் அவரை அடியொற்றிச் சகல நிலையை வைத்தே முத்தி நிலையை இங்கு விளக்குவாராயினர்.

மெய்கண்டார் விடை கூறும் முறையில் இந்நூலை மனவாசகங்கடந்தார் அமைத்துக் கொண்டார் என்பதை நாம் அறிவோம். ஆனால் மெய்கண்டார் கூறிய அதே உவமையை இங்கே அமைத்துக் கொள்ளவில்லை. சகல நிலையில் இறைவன் நிற்குமாறு பற்றிய அவ்வுவமை எளிதில் உணர வாராத ஒன்று. தெரிந்ததைக் கொண்டு தெரியாததை விளக்குதல் என்பது தானே இவ்வாசிரியர் மேற்கொண்ட முறை. ஆதலால் சகல நிலையிலேயே தெரிந்த வேறொன்றை உவமை காட்டி, அதனையும் மெய்கண்டார் வாக்காகவே அமைத்து, முத்தி நிலையை விளங்க வைக்கிறார். சகல நிலையில் தத்துவங்கள் நமக்கு ஐம்பொறிகள் முதலிய கருவிகளாக அமைந்துள்ளன. கருவிகள் நமக்குத் தெரிந்தவை. அவையும் நாமும் வேறு வேறு பொருள்கள். அவை நம்மோடு இயைந்து நிற்கின்றன. நாமாகவே நிற்கின்றன. அப்படியே முத்தி நிலையில் ஆன்மாவும் சிவத்தோடு இயைந்து சிவமாகவே நிற்கும். ஆயினும் பொருளால் சிவம் வேறு; ஆன்மா வேறுதான்.

பின்னும் ஓர் உவமை
47. ஆதவன்தன் சன்னிதியில் அம்புலியின் ஆர்சோதி
பேதம்அற நிற்கின்ற பெற்றிபோல் நாதாந்தத்து
அண்ணல் திருவடியில் ஆன்மா அணைந்துஇன்பக்
கண்ணில் அழுந்தியிடும் காண்

பதவுரை
ஆதவன் தன் சன்னிதியில் சூரிய வொளியின் முன்
அம்புலியின் ஆர் சோதி நிலவின் ஒளி
பேதம் அற வேறுபட்டுத் தனித்துக் காணப்படுதல் இன்றி
நிற்கின்ற பெற்றி போல் அச்சூரிய வொளியில் அடங்கி நிற்கின்ற தன்மை போல,
நாத அந்தத்து தத்துவங்களைக் கடந்த
அண்ணல் முதல்வனது திருவடி என்று
திருவடியில் சொல்லப்படும் திருவருள் ஞானத்தில்
ஆன்மா அணைந்து முத்தான்மா சேர்ந்து அடங்கி நின்று
இன்பக் கண்ணில் அவன் கொடுக்கும் இன்ப நுகர்ச்சியில் (மூழ்கி)
அழுந்தியிடும் தன் அறிவு முனைந்து தோன்றாது கிடக்கும்
காண் இதனை அறிவாயாக.
பொழிப்புரை

பொழுது விடிந்து சூரியன் புறப்பட்டவுடன் அதன் பேரொளி முன், வானத்திலுள்ள தேய்பிறையாகிய நிலவின் ஒளி அடங்கிப் போய் விடுகிறது. நிலவின் ஒளி இருந்தும் இல்லையாய் நிற்கிறது. அதுபோல முதல்வன் திருவடியை அணைந்த உயிர் வெள்ளமெனப் பெருகும் இறையின்பத்தில் மூழ்கித் தான் என வேறு நில்லாது, தான் சிறிதும் தோன்றாது, அடங்கி நின்று இன்புறும்.

முத்தி நிலை உயிருக்கு இயற்கை
48. சென்றிவன்தான் ஒன்றில் சிவபூரணம் சிதையும்
அன்று அவன்தான் ஒன்றுமெனில் அன்னியமாம் இன்று இரண்டும்
அற்றநிலை ஏதுஎன்னில் ஆதித்தன் அந்தன்விழிக்
குற்றம் அற நின்றதுபோல் கொள்.

பதவுரை

இவன்தான் ஆன்மாதான்
சென்று சிவத்தைச் சென்று சேர்ந்து
ஒன்றின் அவனோடு ஒன்றும் எனக் கொண்டால்
சிவ பூரணம் (ஆன்மா சிவனுக்கு வெளியில் இருந்தது என்று ஆகி) சிவம் எங்கும் நிறைந்துள்ள பொருள் என்ற அடிப்படைக் கொள்கை
சிதையும் அடிபட்டுப் போகும்.
அன்று முத்தி நிலையில்
அவன் தான் சிவமே
ஒன்றும் எனில் ஆன்மாவிடம் வந்து பொருந்தும் எனக் கொண்டால்
அன்னியமாம் சிவம் ஆன்மாவிற்கு வேறாய் இருந்தது என்று ஆகும். (இவ்வாறு கொள்வது, சிவம் எந்நிலையிலும் உயிர்களோடு பிரிப்பின்றியே நிற்கும் என்னும் அடிப்படைக் கொள்கைக்கு முரணாகும்) இன்று இரண்டும் அற்ற நிலை ஆன்மா சென்று பொருந்துதலும், சிவம் வந்து பொருந்துதலும் ஆகிய இவ்விரண்டும் அன்றி, ஆன்மா முத்தியை எய்தும் நிலை ஏது என்னில் எது போன்றது என்றால்
ஆதித்தன் சூரிய வொளி
அந்தன் விழி குருடனது கண்ணில் உள்ள
குற்றம் படலம் ஆகிய குற்றம்
அற நீங்கியதும்
நின்றது போல் அக் கண்ணொளியோடு இயைந்து நின்றது போலும் என
கொள் கொள்வாயாக.

பொழிப்புரை
உயிர் சென்று சிவனோடு ஒன்றும் எனில் எங்கும் நிறைந்துள்ள பூரணத்தன்மை சிவனுக்கு இல்லை என்று கொள்ள நேரும். அது கூடாது. இனிச் சிவனே சென்று உயிரோடு பொருந்துவான் எனில், சிவன் உயிருக்கு வேறாய் இருந்தான் என்று கொள்ள நேரும். அதுவும் கூடாது. இவனும் சென்று அவனை அடைதல் இல்லை. அவனும் வந்து இவனை அடைதல் இல்லை. மற்று இருவரும் இயைந்து நிற்கும் முறைமைதான் யாது எனில், குருடனது கண்ணின் குற்றமாகிய படலம் நீங்க, அக்கண்ணொளியும், சூரியவொளியும் தம்முள் இயைந்து நிற்றல் போன்றதே அவனும் இவனும் பிரிப்பின்றி நிற்கும் முறைமை.

விளக்கம்
ஆன்மா சிவனிடம் போய்ச் சேர்ந்தான் என்றல் பொருந்தாமை
ஆன்மாவும் சிவனும் பிரிப்பின்றிச் சேர்ந்திருக்கும் இந்நிலை ஒரு காலத்தில் ஏற்பட்ட உறவா? ஒரு காலத்தில் ஏற்பட்டது என்றால் ஆன்மா, சிவன் என்ற இருவரில் யார் யாரைப் போய்ச் சேர்ந்தனர்? ஆன்மா சிவனிடம் போய்ச் சேர்ந்தான் என்றால், அதிலே ஒரு குற்றம் உள்ளது. என்ன குற்றம் என்றால், ஆன்மா சென்று சிவனை அடைந்தான் என்றால் சிவனது நிறைவுக்குள் அவன் இல்லை என்றும், நிறைவுக்கு வெளியே இருந்தான் என்றும், அதனாலேயே சென்று அடைய வேண்டியதாயிற்று என்றும் ஆகும். இவ்வாறு கொள்வது எல்லாவற்றையும் தன்னுள் அடங்கக் கொண்டுள்ள சிவனது முழு நிறைவுத் துன்மைக்கு இழுக்காகும்.

சிவன் ஆன்மாவிடம் வந்து சேர்ந்தான் என்றல் பொருந்தாமை

இனி, சிவன் ஆன்மாவிடம் வந்து பொருந்தினான் எனக் கொள்ளலாமோ? எனில், அதிலும் ஒரு குற்றம் உள்ளது. சிவன் அவ்வாறு வந்து பொருந்துவதற்கு முன்னே ஆன்மாவை விட்டு விலகி வேறாக இருந்தான் என்றும், ஆன்மாவுக்குச் சிவனது உதவி தேவைப்படாதிருந்தது என்றும் ஆகும். இவ்வாறு கொள்வது சிவன் எக்காலத்தும் எல்லாவற்றோடும் ஒன்றாயும் உடனாயும் இருந்து இயக்கி வருகிறான் என்னும் அடிப்படைக் கொள்கைக்கு இழுக்காகும். இவ்வாறு ஆன்மா சென்று பொருந்துதலும், சிவன் வந்து பொருந்துதலும் ஆகிய இவ்விரண்டும் ஏற்புடையன ஆகாவெனில், வேறு எப்படித்தான் கொள்வது என்ற வினா எழும். ஆசிரியர் இதற்குப் பின்வருமாறு விடையிறுக்கிறார்.

முத்திநிலை புதிதாய் அடையப்படுவது அன்று

ஆன்மாவும் சிவனும் இயைந்திருக்கின்ற இந்நிலை ஒருகாலத்தில் புதிதாய் ஏற்பட்டதன்று. இவ்வுறவு காலங் கடந்த உறவு. முன்னைப் பழமைக்கும் முன்னைப் பழமையாய் இருக்கிற உறவு. என்றென்றும் உள்ளதாகிய உறவு. ஆதலால் ஆன்மா சிவனைச் சென்றடைகிறது என்ற பேச்சுக்கே இடமில்லை ஆனால் இறைவனை அடைந்தார் என்று சொல்லுகிற வழக்கு இருக்கிறதே. அடைதலாவது முன்பு இல்லாத ஒன்றைப் புதிதாகப் பெறுவதுதானே என்று ஐயுறலாம். இதனை ஓர் எடுத்துக்காட்டுக் கூறித் தெளிவிக்கலாம். பிறவிக்குருடன் ஒருவன், அவன் சூரியவொளியையே பார்த்தறியான். ஆனால் அவன் நாள்தோறும் சூரியவொளியிலேயேதான் இருக்கிறான். அவனது கண்ணிலும் சூரியவொளி பட்டுக்கொண்டு தான் இருக்கிறது. அவனது கண்ணில் உள்ள படலமாகிய குற்றம் அவ்வொளியை அவன் உணராதபடி தடுத்து நிற்கிறது. ஒருநாள் அவனது கண்ணுக்கு அறுவை சிகிச்சை நடக்கிறது. படலம் நீக்கப்படுகிறது. அவன் காணும் ஆற்றலைப் பெறுகிறான். அவனுக்குச் சூரியவொளி புதியதாகத் தோன்றுகிறது. ஆனால் உண்மையில் அவ்வொளி அவனுக்கு முன்னர் எப்போதும் இருந்தது தானே. அதுபோலச் சிவமும் உயிரோடு என்றுமே இருக்கிறது. பாசத்தின் மறைப்பினால் உயிர் அதனை உணராதிருக்கிறது. பாசம்நீங்கித் தன் உணர்வில் சிவத்தைக் காணும் போது அவ்வனுபவம் அதற்குப் புதியதாகத் தோன்றுகிறது. சிவமாகிய முதற்பொருளைத் தான் அடைந்ததாக உணர்கிறது. இதுபற்றியே இறைவனை அடைதல் என்ற வழக்கு உண்டாயிற்று. இச்செய்யுளில், முத்திநிலை என்பது புதிதாய் வருவது அன்று; அஃது உயிருக்க இயற்கை என்ற அரிய உண்மையினை உணர்த்தியுள்ளார் ஆசிரியர்.

முத்தியில் முப்பொருள் எவ்வாறு இருக்கும்?
49. வாக்கு மனம்இறந்த வான்கருணை யாளன் உருத்
தாக்கறவே நிற்கும் தனிமுதல்வா நீக்காப்
பதியினைப்போல் நித்தம் பசுபாசம் என்றாய்
கதியிடத்து மூன்றினையும் காட்டு.
பதவுரை
வாக்கு மனம் இறந்த சொல்லுக்கும் மனத்திற்கும் எட்டாத நிலையினை யுடைய
வான் கருணையாளன் உரு சிவபெருமானின் வடிவமாக,
தாக்கு அறவே நிற்கும் உலகியலால் சிறிதும் தாக்கப்படாமல் நிற்கின்ற
தனி முதல்வா ஒப்பற்ற குரு முதல்வரே,
நீக்கா விட்டு நீங்காத
பதியினைப் போல் பதிப்பொருளாகிய இறைவனைப் போல
பசுபாசம் பசுக்களாகிய உயிர்களும், அவற்றைத் தடுத்து நிற்கும் பாசமாகிய தளையும்
நித்தம் என்றாய் என்றும் அழியாத நித்தப் பொருள்கள் என்று கூறினீர்.
(அவ்வாறாயின்)
கதியிடத்து முத்தி நிலையில்
மூன்றினையும் அம்முப்பொருள்களும் எவ்வாறு இருக்கும் என்பதை
காட்டு அடியேனுக்கு விளக்கியருள்க.
பொழிப்புரை
உரை உணர்வுக்கு எட்டாத நிலையினை உடைய முதல்வனது வடிவமாக நிலவுலகில் எழுந்தருளியிருந்து உலகியலால் சிறிதும் தாக்கப்படாமல் நிற்கும் ஒப்பற்ற ஞானாசிரியப் பெருந்தகையே, விட்டு நீங்காத பதியினைப் போலப் பசுவும் பாசமும் என்றும் அழியாத நித்தப் பொருள்கள் என்று கூறினீர். அங்ஙனமானால், முத்தியிடத்து அம் மூன்று பொருள்களும் எவ்வாறு இருக்கும் என்பதை அடியேனுக்கு விளக்கியருள வேண்டும் என்று மாணவர் வேண்டுகிறார்.

விளக்கம்
தனது ஆசிரியரைச் சிவமாகவே காணுதல்
சிவஞானமாகிய ஒளியைப் பெறாமல், அஞ்ஞானமாகிய இருளில் துன்பப்படுகின்றன. அவ்வுயிர்களுக்குச் சிவஞானம் ஆகிய விளக்கம் எவ்வாறு கிடைக்கும்? உயிர் தானே எதனையும் அறியமாட்டாது; வேறொரு துணை அறிவிக்கவே எதனையும் அறிவதாகும்; இத்தன்மைக் கல்வி கற்கும் முறையில் சிறப்பாகக் காணலாம். குருவில்லாமல் எக்கல்வியையும் தானே திருத்தமாகப் பெற இயலாது. சிலம்பம், வாட் பயிற்சி, வில் வித்தை போன்றவற்றைத் தக்க ஆசிரியரிடமிருந்தே பெற வேண்டியுள்ளது. இத்தகைய உலகியற் கல்வியையே குருவில்லாமல் அறிய முடியாத போது, உணர்தற்கரிய சிவஞானத்தை ஆசாரியரின் துணையில்லாமல் எங்ஙனம் பெற இயலும்? எனவே சிவஞானம் ஆசாரியர் மூலமாகவே கிடைப்பதாகும். இனி, ஏனைய கலைகளைத் தருதற்கு உரிய ஆசிரியராக யாரும் அமையலாம். ஆனால் சிவஞானத்தைத் தரும் ஆசிரியராக அமைபவன் இறைவன் ஒருவனே யாவன். ஞானத்தைத் தரும் ஆசிரியராக இறைவனே ஏன் வரவேண்டும்? அதனை உபதேசிப்பதற்கு ஏனையோரால் முடியாதா? என்ற ஓர் ஐயம் எழலாம்.

உடம்பில் ஒரு நோய் வந்தால் உரிய காலத்தில் மருந்து கொடுத்து அதைக் குணப்படுத்துகிறோம். அதுபோல, உயிரில் உள்ள நோய் அஞ்ஞானம். ஞானந்தான் அதனைப் போக்கும் மருந்து. அஞ்ஞானமாகிய நோயின் நிலையை அறிந்து உரிய காலத்தில் ஞானமாகிய மருந்தைக் கொடுத்தல் வேண்டும். ஞானம் ஆகிய மருந்தைக் கொடுப்பதற்கு உரிய காலம் என்பது எது? உயிரைப் பற்றியுள்ள ஆணவ மலத்தின் சத்தி மெலிவுற்ற நிலை மலபரிபாகம் எனப்படும். அவ்வாறு மூல மலம் பரிபாகம் உற்ற காலமே ஞானத்தை உணர்த்துதற்கு உரிய காலமாகும். மல பரிபாகம் வாராத போது ஞானத்தை உணர்த்தினால் ஒரு பயனும் விளையாது. ஆகவே உயிரில் மல பரிபாகம் எப்பொழுது வரும் என்று பார்த்துக் கொண்டேயிருந்து வந்தவுடனே ஞானத்தைத் தருதல் வேண்டும். உயிரில் நிகழும் மல பரிபாகத்தை யார் அறியமுடியும்? உயிர்க்குயிராய் உள்ளிருக்கும் இறைவன் ஒருவனே அதனை அறிய முடியுமே தவிர ஏனையோர்க்கு அது கூடாது. அது கருதியே, இறைவனே பருவம் பார்த்துக் குருவாகி வந்து ஞானத்தை அருளுவான் என்று கூறப்படுகிறது.

இறைவன் ஒருவனே ஞானாசிரியன் ஆவான் எனின் மெய்கண்டார் முதலிய பலரையும் ஞானாசிரியர்கள் என்று கூறுவது எவ்வாறு பொருந்தும்? என வினவலாம். ஆம். அவர்களெல்லாம் உண்மையில் ஞானாசிரியர்களே. ஏனெனில், அவர்கள் சிவத்தைச் சார்ந்து சிவமேயானவர்கள். அவர்களுக்கும் சிவனுக்கும் வேறுபாடு இல்லை. சிவமாம் தன்மையை யடைந்த இத்தகைய பெரியோர்களை இறைவன் தனது திருமேனியாகக் கொண்டு அவர்கள் வாயிலாக ஞானத்தை அருளுகிறான். அவர்கள் உலகில் நம்மைப் போல வாழ்ந்தாலும் அவர்களை நாம் சிவமாகவே காணுதல் வேண்டுமேயன்றி நம்மில் ஒருவராக எண்ணுதல் சிறிதும் ஆகாது. அருணந்தி சிவாசாரியார் தமக்கு இறைவன் ஆசாரியனாய் வந்து ஞானத்தை அருளிய முறையைக் கூறும் போது, விடம் உண்ட கண்டனாகிய பெருமான் தனது நீல கண்டத்தையும் நெற்றிக் கண்ணையும் மறைத்தருளி, திருவெண்ணெய் நல்லூரில் இருக்கும் மெய்கண்டதேவ நாயனாராக வந்து, ஞானத்தை அருளிப் பிறவிக் கடலினின்றும் எடுத்துத் தனது திருவடியாகிய கரையில் சேர்த்தருளினான் என்று இருபா இருபஃது என்னும் நூலில் கூறியுள்ளார். இதே முறையிலே, மெய்கண்ட தேவரின் மற்றொரு மாணவராகிய மனவாசகங் கடந்தாரும், உரை உணர்வுக்கு எட்டாத நிலையினை உடைய இறைவனே மெய் கண்ட தேவரெனக் குரு முதல்வராய் எழுந்தருளியிருந்தார் என்ற கருத்தினை இச் செய்யுளின் முன் இரண்டடிகளில் அமைத்துப் போற்றியுள்ள பான்மையை இங்கே காண்கிறோம்.

பதியினைப் போல் நித்தம் பசு பாசம்

பதி பசு பாசம் ஆகிய மூன்றும் நித்தமானவை என்பது சைவ சித்தாந்தத்தின் அடிப்படை நிலையாகும். காலம், இடம் என்ற வரம்புக்கு உட்பட்ட பொருளுக்கெல்லாம் தோற்றம் உண்டு. அழிவும் உண்டு. ஆதலால் அந்த வரம்புகளுக்கு உட்படாத, எல்லையற்ற பொருளே நித்தப் பொருளாக இருக்க முடியும். அப்பொருள் எங்கும் நிறைந்ததாக இருக்கும். காலம் கடந்ததாக இருக்கும். கால வரம்பற்ற இட வரம்பற்ற அப்பொருளை வியாபகப் பொருள் என்பர். இதனால் வியாபகப் பொருளெல்லாம் நித்தமாக இருக்கும் என்று துணியலாம். பதியாகிய கடவுளும், பசுவாகிய உயிர்களும், பாசமாகிய தளையும் வியாபகமாயும் நித்தமாயும் உள்ளவை என்று சைவ சித்தாந்தம் கூறுகிறது. எல்லையுடைய சிறுபொருள்களுக்குத்தான் இடம் பெயர்ந்து செல்லுதல் இயலும். வியாபகப் பொருளுக்கு இடப்பெயர்ச்சி என்பது இருக்க முடியாது. ஆணவ மலமாகிய பாசம் வியாபகப் பொருள். அஃது ஆன்மாவிடத்தில் சம நிறைவாகக் கலந்து விரவியிருக்கிறது. வியாபகப் பொருளாகிய அதற்கு இடம் பெயர்ந்து செல்லுதல் ஆகிய நீக்கம் சொல்ல வராது. அதனால் அது என்றும் ஆன்மாவிடத்தில் நீங்காதிருக்கும் என்றால் முத்தி நிலையிலும் உண்டு என்று ஆகும். முத்தியிலும் ஆணவம் உண்டு என்றால் அந்நிலை எப்படி விடுபட்ட நிலையாகும்? ஆனால் நூல்களெல்லாம் முத்தியில் ஆணவ மலம் நீங்கும் என்று அறுதியிட்டுக் கூறுகின்றனவே இதனை எவ்வாறு விளங்கிக் கொள்வது? இன்னும், நூல்களில் உயிர் சிவமாகிறது என்று கூறப்பட்டுள்ளதே. அவ்வாறாயின். முத்தியில் உயிர் என்பது இல்லாமற் போகுமோ? உயிர் நித்தம் என்பதற்கு மாறான முடிவாக அல்லவா இது உள்ளது? இப்படியாக முத்திநிலை பற்றி எழும் பற்பல ஐயங்களையும் கருத்திற் கொண்டே மாணவர் நீங்காப் பதியினை போல் நித்தம் பசு பாசம் என்றாய், கதியிடத்து மூன்றினையும் காட்டு எனக் கேட்கிறார். இதற்கு ஆசிரியர் அருளிய விடையை அடுத்த செய்யுளில் காணவிருக்கிறோம்.