சைவ சித்தாந்தம் - சங்கற்ப நிராகரணம் பகுதி-1.1

மாயாவாதி சங்கற்ப நிராகரணம்
உரைதரு பிரமம் ஒன்று எனும் உரைக்கண்
வருபிரமாணம் மறை எனில் அருமறை
ஒன்று என்றது அன்றி இருபொருள் உரைத்தல்
நன்றுஅன்று அபேதம் நாடிய பொருளேல்
பேதமும் அபேதமும் ஓத வேண்டா
பேதம் எனினும் அபேதம் எனினும்
பேதா பேதம் எனினும் அமையும் நின்
ஐயம்இல் உரையில் பையவந்து உளதாம்
திகழ்பிரமாண இகழ்வும் உண்டு அன்றிப்
பெத்தம் பேதம் முத்தி அபேதமேல்

அனவத் திதமாம் அவைஇரு திறனும்
இனிஅப் பழமொழி இரண்டு அல ஒன்றேல்
அன்றியும் பெத்தம் பேதத்து அறைகலம்

பழுதாம் இத்திறன் பதையாது ஆய்கமற்று

எழுதா மறைஎனும் இப்பிர மாணம்
ஆர்உரை தானே ஆயினதேல் உனது
ஏகம் அநேகம் உறும் இயம்பாமல்
சத்தரூபம் தகாது எனில் வானத்து
ஒத்துஒலி உழறும் எனில் உறிது உதியாது

அன்றியும் பதமும் பாழியும் அனைத்தும்
இன்றிஓர் ஒலியாய் எழுந்திடும் அதனுக்கு
அறிவுஇலது உருவுஇலது அறியாது அறையாது
அன்றியும் அவ்வகை அகண்டிதம் அதுஇது
என்றுஅது குறிப்பது எவ்வகை யாவும்

ஒன்றுஎனும் உரையும் ஒழிந்தனை அன்றே
அருமறை பிரம உரைஎனில் அதற்குத்
தந்தம் தாலுமுதல் நவில் பொறி இலது
என்னில் ஓர் உடற்கண் மன்னிய அலகை
அறைந்தற்று என்பது ஆர்மொல் அதுஅமலத்

திறம்பெற் றின்றே செய்தோர் பெயரால்
சுயம்பு என்றுஉலகு இயம்பும் என்று அறிஇனித்
சொற்கேள் புரவலன் ஏவல் அமைச்சரை
அடியேம் மற்றுஎம் குடிமுழுது ஆள்மின் என்று

ஏத்தி இறைஞ்சிக் காப்பர்கள் என்று ஆங்கு
ஈசன் நாம்செயப் பேசினன் அன்றி
இனையவை பிறரில் கனவிலும் இலனே
தன்னைத் துதிக்கும் சொல்நலம் தானும்அத்
துறை அறி வாணர்க்கு அறைவது ஒன்று அன்றியும்
தனக்குத் தானே தன்நலம் பகராது
அசத்துக்கு உரையாது ஆர்க்குஉரை உயிர்க்கு எனில்
உரைபிர மாணம் இறைபிர மேயம்
நீ பிரமாதா நின் பிரமிதி என
நால்வகை உளதுஉனது ஏகம் நன்று அன்றே

நற்பிர மாணம் நிற்பது ஒன்று அன்றால்
அப்பிர மேயமும் அதன் இயல்பு அன்றே
கன்னற் சுவையில் அன்னியம் இலதால்
இனிமை தோன்றாத் தன்மைத்து என்றனை
அறிவிற்கு உவமை அசத்தாம் கட்டி

பிறிவித்து ஒட்டினும் பேறுஅது உறாதே
தற்பர விரிவு பொற்பணி தகும் எனில்
செய்வோர் இன்றிச் செய்வினை இன்மையில்
பொன்பணி ஆகை தன்பணி அன்றே
செய்வோர் போலாச் செயப்படு பொருள்முதல்

செய்வோர் ஏயாச் செய்யவும் படுமே
சுத்தி வெள்ளியில் தோன்றிற்று ஆயினும்
சத்துஉலகு ஏதும் தாரா தரும்எனில்
உலகம் மித்தை என்று ஓராது உரைத்தனை
நிலவும் நின்மரபு நினைந்திலை யாம்கொல்

விவகா ரத்தில் வேண்டுதும் உலகம்
பரமார்த் தத்தில் பகராம் என்னில்
பரத்து உளதேல் இவையும் பரமார்த்தம்
பரத்துஇலதேல் ஒழி முன்பகர் மாற்றம்
அதன்முதல் இதுஎன உதவுக அன்றியும்

விவரிக்கும் கால் திகழ் பரமார்த்த
நிலைஅது தெரியில் இதுநீ நீயேல்
தெரியாது ஆயின் அஃதும் தெரியாது
உரையார் அளவையும் ஒழிந்தனை அன்றே
அளவை காண்டல் கருதல் உரைஎன

உளது அவை மூன்றின் மொழிவழி நுழையின்
நின்பிரமேயம் என்பது என்ஆம்கொல்
பொற்பிதிர் பிதிர்ந்தும் பொன்னே யாம்நின்
தற்பரம் அசித்தைத் தருமாறு என்எனச்
சிலம்பி நூல்தரு நலம்போல் தோன்றும்

என்றனை அதுவும் தன்தொழில் அன்றியும்
ஒன்று அதன் இயல்பு உலகு ஓர்இயல் அன்றுஎனப்
பலம்இலை பழம்பூப் பாதவம் தரும்நீர்
திரைநுரை திவலை சிலதரும் இவைபோல்
தானே பலவாம் எனநீ சாற்றினை

சத்துஅசத் தாகவும் சத்தினில் அசத்தின்
கொத்துஉள தாகவும் கூறினர் இலரால்
வித்துஇலை கனிநனி விழுதுஆல் தருநெறி
சத்துஅலது ஒன்று தான்தர வேண்டும்
நெல்பதர் பலாலத்திற்கு உபாதானம் என்

காரணம் இன்றிக் காரியம் பிறவா
பாரிடை ஒருபடம் பண்ணவும் படுமே
அந்தம்இல் பிரமம் அவித்தை காரணம்எனத்
தந்தனை அவித்தை தான் எய்துறுதல்
தன்இயல்பு என்னில் வன்னிதன் வெம்மையில்

சத்தினது இயல்பும் சத்தே அசத்துஎனில்
வைத்ததன் இயல்பு எனும் வழக்குஒழி அன்றியும்
இருள்பொதி விளக்குஎன வரும் இருவினக்கில்
கருமை பயந்த பெருகுஒளி தகும்எனில்
தன்இயல்பு அன்று அதன் உபாதி வசத்தால்

மன்னியாது அன்றி மைதான்தனில் மாயாது
ஒன்று ஆன சுத்தன் அன்றாம் அன்றே
ஆங்குஒரு காலத்து ஓங்கியது ஆயின்
அந்தம்இல் அவித்தை வந்து அணைவதற்கு ஓர்
ஏது வேண்டும் புயல்இயல்பு எனில்வீடு

ஓத வேண்டா ஒழிந்தோரினும் உறும்
களங்கம் அது அறஉறும் அவித்தைதற் கவித்தல்
விளங்கிய பிரம விளையாட்டு ஆயின்
அவித்தை என்பது ஒன்று அன்னியம் தன்னில்
உதிக்கும் என்றமுன் உரையும் மறந்தனை

நுண்நூற் குடம்பை நுந்துழி போல்உட்
படுநெறி அதனால் விடுநெறி இலதால்
தலைமையும் அறிவும் இலது என் அவித்தையை
விடுத்து எடுத்து ஆணரும் வேற்றோர் அன்றே
ஒளிகொள் தாமிரம் குளிகைபெற்று ஆங்குஅதன்
அவித்தையை வித்தை தவிர்க்கும் என்று உரைக்கில்
நித்தன் அறிவன் சுத்தன் என்று உரைத்த
வித்தகம்என் நீ வித்தையும் வேறு ஒன்று
எம்மனோரில் ஒருவன் நின்இறை
அம்ம சைவந்தவன் நீ அன்றே

பன்மணி பசுநற் பாத்திரம் எனவும்
நன்னூல் பால்நீர் நற்கதிர் எனவும்
உடலையும் உணர்வையும் உவமித் தனையேல்
தடமணி சரடொடு தாம் கூடலவே
உணர்வு உணர்வு ஒழியின உலகு உணர்வுறின் நின்

பாலும் பசுவுஞ் சாலும் சாலக்
கலம்பல அன்றிச் சலம்பல இலதுஎனக்
காணுநர் இன்றி வீண்நீ விளம்பினை
ஆடியுள் நிழல்போல் கூடுதல் கூறில்
தன்நிழல் கொண்டு தற்பணம் சலிக்கில்

மன்நிழல் கொண்டு உடல் வந்து அகன்றிடுமே
மன்அயக் காந்தம் என உடல் பிரம
சந்நிதி அளவில் சலித்திடும் ஆயின்
அகண்டிதம் சன்னிதி அலதுஇலது எவையும்
நடந்திட வேண்டும் கிடந்திட பெறாவே

காந்தத்து இரும்பு காட்டுநர்ப் பெறில்அயம்
சேர்ந்திடும் நீக்கும்செயல் அதற்கு இலதே
கனாத்துயர் கயிற்று அரவு எனாச்சில தொடுத்தனை
கனவின் பயனும் நனவின் பயனும்
வினையின் பயன் அவை பொய்என வேண்டா

உடல் மாறாட்டக் கடன் அது கருதுக
உற்ற புற்றும் மற்று அதில் கயிறும்
உடலும் கூடமுச் சடம்என அறிதி
அறிவு கயிறு என்று அறியாது அன்றே
அச்சம் அது அடைதல் கொச்சமை உடைத்தே

இன்னும் அக்கனவில் இருள் உறு கயிற்றில்
பின்னும் நின் பிரமம் பிரமித் திடுமே
துன்னிய வினையில் செம்மலர்ப் பளிங்கு எனத்
தானாம் தகைமை ஆனால் மலர்என
ஒருபயன் அன்றிப் பலபயன் மரீஇயது

இருவினை தருபயன் என நனி வேண்டில்
ஆண்ட வித்தையும் அவித்தை கொடு ஆக்கையும்
ஈண்டு இருவினையும் இயம்பினை பரத்தைக்
கள்வரைப் பிணிக்கும் காவலர் என முயல்
தொல்வினைத் தொடக்கில் தோன்றுஉடற் சிறையிட்டு

இருவினை ஊட்டும் அருள்உறும் எம்மான்
அருவினை உடல் கண் அவத்தைகள் உரைத்தனை
ஆர்உறுபவர் பரம் அகண்டிதம் அடங்காது
ஓர்விலது உடல்சடம் உறுநெறி யாது எனில்
மன்னிய கரண மாறாட்டத்தின்

பன்னினம் என்னில் இவையோ பரமோ
முதலியது ஆயின் இவை பிறழ்வு எய்தாது
இவை எனில் உனது மொழி பழுது உளதே
உடல்படு பிரமம் உறமேல் சாளரத்து
இடத்தகும் உறுவிரல் நுதி அளி எறி துயர்
அங்குலிதானே அருந்திடில் உடல்கண்
தங்கிய அறிவு தனித்துஉறும் அன்றே
தற்பண நிழல்கண் குற்றிபாய்ந்து அற்றால்
நற்கணில் துயரம் நணுகாத் தகைத்து எனில்
நின்மொழி விரோதமும் காட்சி விரோதத்
தன்மையும் உறும்அவை தவறுஇல ஆகா
யாம்உடைப் பதிவகை யாவரும் பலகலை
சொல்லுதல் எளிது அரிதுஅத் தொழில் புரிவுஎனப்
புல்லிய பழமொழி புதுக்கினை அன்றே
அகண்டிதம் எனநீ பகர்ந்தமை தனக்குப்
பந்தம் இது எனத் தந்தமை கருதில்
வானில் நடக்கும் காலினைப் பிடித்துப்
பருவிலங்கு இட்ட ஒருவன் நீ அன்றே
பந்தம் அதுஅகல முந்து விவேகம்
வான்வளி எனத் தனில் தானே தோன்றின்

முன்புஉளதாயின் மயங்காது இலது எனில்
பின்புஉளது ஆகாது இலது உளது எனில்வெளி
மலரது தரும்அனல் மரக்கண் இன்று ஆகித்
தருவது தகும்எனில் தானே தோன்றா
அவித்தையின் உதித்த வித்தை அம்மரத்து
உதித்த விவேகம் வித்தை என்று உரைத்த
வெந்தழல் அனைய விவேகம் அது உதித்த
இந்தனம் அனைய இறையில் அன்றுஅற்றே
இற்படப் பிரிப்பின் மெய்யப்படும் எவற்றையும்

இதுஅன்று இதுஅன்று எனக்கழி காலை
அதுவே தானே ஆயினது என்றனை
வித்தை முன்னர் அவித்தையும் அவித்தைமுன்
வித்தையும் நில்லா வியன்ஒளி இருள்என
இருள்அல ஒளிக்கும் ஒளியல இருட்கும்

ஒருகாலத்தும் ஒருபயன் இலதால்
இரண்டையும் நுகரும் முரண்தரு விழிஎன
வித்தையும் அவித்தையும் உய்த்தது ஒன்று உளதே
தானே தானாம் ஆனால் பயன்என்
தன்னில் தன்னைத் தானே காணில்

கண்ணில் கண்ணைக் காணவும் படுமே
தன்நலம் அதனைத் தானே நுகரும்
என்னில் முன்நலம் எய்தாதது இருந்ததுஎன்
கட்டிபோல் எனக் கதறினை இன்பம்வந்து
ஒட்டிடும் வித்தை உடையை ஆயிடினே

தத்துவ மசிஎன வைத்த முப்பதத்திற்கு
ஒன்றே பொருள் என்று அன்றே பகர்வது
நீபுலி யாயினை என்றுஆங்கு உணரில்
ஆயினை என்றதும் ஆகு உவமைத்தால்
நோயா யினம்எனல் ஆயாய் என்றால்

அகமே பிரமம் ஆயினது என்றால்
சகமே அறியத் தான்வேறு அன்றே
உண்மையில் சலம்இலம் உடற்சலம் சலம் உறும்
வெண்மதி போல விளங்கினம் என்றனை
அசலன் ஆகிச் சஞ்சல சலத்துச்

சலனம் மேவினம் எனமதி காண
வேண்டும் அது அன்றிக் காண்பவர் பிறரேல்
ஈண்டுஉனது ஏகம் என் செய்தது இயம்புக
உடல்விடக் கடத்துள் படுவெளிபோல் எனில்
விட்டுஎன் பெறஉடல் பட்டுஎன் படமற்று

இகல் அற ஒருவன் இவ்வகை தெளிய
அகிலமும் முத்தி அடைந்திட வேண்டும்
அறிந்தோர் முத்தி அடைந்தோர் ஆயின்
பிறிந்தோர் உயிர்பல பேதத்து அன்றே
கன்ம காண்டம் காரணம் ஆக

மன்னும் விவேகம் என்னில் அவித்தைக்கு
ஏது காரணம் ஓதினை இல்லை
இதற்குக் காரணம் விதித்தல் வேண்டின்றே
அரணியில் உதித்த கனல்அவை கவர்வுஎன
விரதத்து உதித்த விவேகம் அது அழித்தல்

வருந்தி யாயினும் திருந்திய வேத
நீதி எல்லாம் நீத்துப் போதம் ஒன்று
அறியார் தாமும் இகழ் அவ்வழி நடத்தல்
பொறியோ போத நெறியோ இதுபவம்
நீங்கிடும் நெறிதரு பாங்கினைப் பழித்தல்

நன்றி கொன்றல் அன்றே அன்றியும்
ஞால நீதியும் நான்மறை நீதியும்
பாலர் உன்மத்தர் பசாசரில் எனவும்
உறங்கி னோன்கை வெறும் பாக்கு எனவும்
தானே தவிராது ஆனால் புரியாது

ஒழிந்திடில் நிரயத்து அழுந்துதல் திடமே
உய்த்தோன் அன்றி முத்தி உரைத்தல்
பித்தோ பிரமம் செத்தோ பெறுவது
உடலையும் நீயே சடம் எனச் சாற்றினை
வையினும் வாழ்த்தினும் கொய்யினும் கொளுத்தினும்

வணங்கினும் உதைப்பினும் பிணங்குதல் செய்யாய்
பிரமத் தன்மை பெறுவது எக் காலம்
இருக்கும் நாள்சில எண்ணில்நூல் கதறித்
தருக்கம் பேசித் தலைபறி உற்றுக்
கண்டோர் ஈந்த பிண்டம் உண்டு அலறிப்

பல்நோய் யாக்கை தன்நோய் உற்றுஉடல்
விடவரும் என்று நடுநடு நடுங்கி
விட்டோர் தெய்வத் தொட்டின்று அன்றியும்
யானே எவரும் ஆனேன் என்றலின்
அவ்வவர் சீறி அவ்வவர் வாழ்நாள்
செவ்விதில் நிரயம் சேர்த்துவர் அதனால்
மாயா வாதப் பேயா உனக்குத்
தேவரில் ஒருவர் உண்டாக
மேவரும் நரகம் விடுதலோ அரிதே

பிரம்மம் ஒன்றே உள்ள பொருள் என்று நீ கூறினாய். அவ்வாறு கூறுவதற்கு ஆதாரதும் ஏது? நான்மறைகள் தாம் அதற்குப் பிரமாணம் என்றால், அவை பொருள் ஒன்றே என்று சொல்லாமல் பரமான்மா, சீவான்மா என்று சொல்லுவதால் நீ கொண்ட கொள்கைக்கு மாறுபடும். அவ்வாறு அன்று, வேதங்கள் இரண்டு பொருள்கள் உண்டு எனக் கூறினாலும் அவை இரண்டற்ற தன்மை உடையன என்பதனால் பேதம் அபேதம் பேதாபேதம் என்பதெல்லாம் சொல் அளவிலே அன்றி பிரமப் பொருள் ஒன்றே உளது என்பது தான் வேதக் கருத்து என்று உரைத்தால் நீ அடிப்படை நூலாகக் கொண்ட வேதம் உன்னாலேயே இகழப்பட்டதாகும்.

அப்படிக் கொள்ளக் கூடாது. உலகியல் நிலையில் இரண்டாக இருக்கும் என்று தான் வேதங்கள் கூறுகின்றன என்று நீ மறுத்துரைத்தால் உலகியலில் இரண்டுமுத்தியில் ஒன்று. மீண்டும் உலகியலில் இரண்டு முத்தி நிலையில் ஒன்று என்று வரம்பின்றி ஓடும். எனவே இதுவும் பொருந்தாத கொள்கையே. அதனால் வேத நூல் முரண்பாடு உடையது என்பதும் பெறப்படும்.

இனி அப் பழைய வேதம் இரண்டைச் சுட்டவில்லை ஒன்றையே சுட்டிற்று என்று முத்தி நிலையில் அபேதம் என்று நீ உரைப்பினும் அதுவும் பழுதாகும். இவ்வாறு நான் கூறியவற்றைப் பதைப்பின்றி ஆராய்ந்து பார்ப்பாயாக.

வேதம் எழுதா மறை என்று கூறினாய். இந்தக் கொள்கைக்கு எது அடிப்படை? வேதம் தானே தோன்றிற்று என்றால் நீ கொண்ட பிரமப் பொருள் ஒன்றே உள் பொருள் என்பது மறுக்கப்பட்டு, பிரமப் பொருள் ஒன்று வேதம் ஒன்று என்று ஆகி உன் கொள்கையே மறுக்கப்படும் ஒருவரால் சொல்லப்படாமல் சொல் தோன்றுவதில்லை என்பவர்களை நீ விண்ணிலே ஒருவரால் ஒலிக்கப்படாமல் தானே ஒலி தோன்றுவதில்லையோ என்று கூறி மறுக்கிறாய். வானத்தில் கூட காற்றின்றி ஒலி எழாது. அதுவும் அல்லாமல் அந்த ஒலி சொல்லாகவும் சொற்றொடராகவும் எவ்வாறு அமையும்? ஏனெனில் ஒலிக்கு அறிவுமில்லை. எனவே அறிவிப்பதுமில்லை. மேலும் வரையறைக்கு உட்படாத பிரமப் பொருளை வேதங்கள் அது இது என்று சுட்டிக் கூறுவது எவ்வாறு பொருந்தும்? அப்படிக் கூறுகின்ற மறை உன் ஒரு பொருட் கொள்கையை மறுப்பதாயிற்று.

அரிய வேதங்கள் பிரமத்தாலே அருளிச் செய்யப்பட்டன என்று கூற நீ முற்பட்டால். நீ கொள்ளும் பிரமம் எங்கும் நிறைந்தது. வடிவ மற்றது, எனவே அதற்கு நாக்கு பல் முதலிய உறுப்புக்கள் இல்லை. அது எவ்வாறு சொற்களை உச்சரிக்க முடியும்? வடிவமற்ற பேய் ஒரு மனித உடலைப் பற்றிக் கொண்டு வருங்காலத்தில் நடக்க இருப்பன பற்றிக் கூறிவதைக் கண்டதில்லையா? அது போலத்தான் இதுவும் என்று நீ கூறினால் அப்படிப் பற்றப்பட்டவர்கள் யார் என்று நீ இனம் காட்ட வேண்டாவா? அப்படி இனம் காட்டும் போதும் அது ஓர் உயிரின் வாயிற் பிறந்த சொல், எனவே பசு வாக்கியம் ஆவதன்றி இறைவன் சொல்லாகாது.

வேதங்கள் சுயம்பு என்று கூறப்படுவதற்கான காரணத்தை நான் கூறுகிறேன். அருவாய் நின்ற இறைவன் தன் அளவிறந்த கருணையினால் உருவாகி வந்து வேதங்களை அருளினான் என்பது தான் அதற்குப் பொருள். ஆசிரியரின் பெயரால் நூலும் வழங்கப்படுவது போல சுயம்புவால் அருளிச் செய்யப்பட்ட வேதத்தையும் உலகம் சுயம்பு என்று அழைத்தது.

இக் கூற்றை மறுத்து, வேதங்களில் பல் வேறு தெய்வங்களின் வணக்கம் கூறப்பட்டுள்ளதே அப்படியானால் பரம்பொருள் தனக்குக் கீழ்ப்பட்ட தெய்வங்களை வணங்குமா என்று நீ கேட்டால், குடிகள் தமக்குற்ற சிறு சிறு குறைகளை அரசனைக் கண்டே முறையிடுவதில்லை. அமைச்சரையும் பிற அதிகாரிகளையும் கண்டு முறையிடுவர். அவ்வாறே சிறுமை உடைய உயிர்கள் தம்மினும் சற்றே மேம்பட்ட தெய்வங்களை வழிபடுவதே வேதத்தில் கூறப்பட்டது இதுவன்றி ஒப்பற்ற பரம்பொருள் சிறு தெய்வங்களை வணங்குவது ஒரு பொழுதும் இல்லை.

பரம் பொருளைத் துதிக்கும் வேதப் பகுதிகள் பக்குவம் உடைய உயிர்களுக்காக அருளப்பட்டன. இறைவன் தனது நலத்தைத் தானே பாராட்ட மாட்டான். சடப்பொருளுக்குத் தன் பெருமையை உணர்த்த மாட்டான். எனவே அவன் உரைத்த வேதம் உயிர்களின் நன்மைக்கே என அறிக. அவன் உரைத்த நூல் பிரமாணம், இறைவன் பிரமேயம், உயிராகிய நீ பிரமாதா உன் அறிவு பிரமிதி. இவ்வாறு நான்கு பொருள் கூறப்பட்டதால் உன்னுடைய ஒரு பொருட் கொள்கை மறுக்கப்பட்டது. வேதம் ஒன்று தான் உள்ளது என்பதும் பொருத்த மற்றது. வேதத்தால் உணர்த்தப்படும் பிரமப் பொருள் ஒன்று தான் உள் பொருள் என்பதும் பொருத்தமற்றது.

கரும்பின் சுவையைக் கரும்பே உணராதது போல பிரமப் பொருளும் தன்னுடைய இன்பத்தைத் தான் அறிவதில்லை என்று கூறினாய். அக் கரும்பினில் விளைந்த வெல்லக் கட்டியை கரும்போடு கூட்டி வைத்தாலும் கரும்பிலிருந்து பிரித்து வைத்தாலும் கரும்புக்குப் பேறும் இல்லை. இழப்பும் இல்லை. அறிவற்த பொருள்களை அறிவே வடிவமான பரம் பொருளுக்கு உவமையாகச் சொல்லுவது பொருத்த மற்றது. உயர்ந்த பிரமப் பொருள் பல்வேறுபட்ட உலகப் பொருள்களாக ஆனதற்கு உவமையாகப் பொன்னே பல அணிகலன்களாக வடிவெடுத்தமையைக் கூறினாய். அப்பொன்னைப் பல வகை அணிகலன்களாகச் செய்வதற்கு வல்லவன் ஒருவன் வேண்டும். ஏனெனில் உலகில் செய்பவன் ஒருவன் இல்லாமல் செய் தொழில் ஏதுமில்லை. எனவே உன் கூற்றுப்படிப் பிரமப் பொருள் பல் வேறு வகைப்பட்ட உலகத்துப் பொருட்களாக வடிவெடுத்ததற்கும் இன்னொருவன் செயலாண்மை வேண்டும் என்று ஆகும். அவ்வாறு இல்லை. எல்லாவற்றையும் செய்தது பிரமமே என்றால் செய்யப்பட்ட பொருள் செய்தவனைப் போல இருப்பதில்லை. ஆதலால் பிரமம் அல்லாத ஒரு பொருள் உலகத்தின் தோற்றத்திற்குக் காரணமாதல் வேண்டும்.

சிப்பி வெள்ளி போலத் தோன்றுவது போல உலகமும் தோன்றுகிறது என்று கொண்டால், அறிவுடைய பிரமம் அறிவற்ற உலகத்திற்குக் காரணம் ஆகாது. அவ்வாறு கொண்டால் உலகு பொய்த் தோற்றம் என்பதும் பிரமமே உலகாயிற்று என்பதும் மாறுகோளாய் முடியும்.

பிரமமே உலகாயிற்று என்றால் பிரமத்தைப் போலவே உலகும் உள்பொருள் ஆதல் வேண்டும். பிரமத்தைப் போலவே உலகும் அறிவுடைப் பொருளும் வேண்டும். இல்லையெனில் நீ கொண்ட கொள்கை தவறானது ஆகும். விவகார நிலையில் உலகம் உள்ளது என்று கொள்ளுவோம். பரமார்த்திக நிலையில் உலகம் இல்லை என்று கொள்ளுவோம் எனில் பிரமத்திலிருந்து தோன்றிய உலகும் பரமார்த்திகத்திலும் உள்ளதே என்று கொள்ள வேண்டும். பரமார்த்திகத்தில் இல்லை என்றால் நீ முன் கூறிய கொள்கையை மாற்றிக் கொள்க. அல்லாமலும் உலகிற்கு முதற்காரணம் எது என்ற கேள்விக்கும் விடை தருக. விவகார நிலையில் .னக்கு அறியாமை உளது. அந்த அறியாமை எதிலிருந்து வந்தது என்பதையும் நீ கூறவேண்டும். அறியாமையும் பிரமத்திலிருந்தே வந்தது என்று கூறின் அறிவுடைய பொருள் அறியாமையை எவ்வாறு தரும்? இவ்வாறு கூறினால் பிரமப் பொருள் அறிவே வடிவானது என்னும் கருத்துக்கு முரண்பாடு நேரிடும். உன்னுடைய அறிவு. காட்சி கருதல் உரை என்னும் மூன்று அளவைகளால் உண்டாகிறது. பிரமப் பொருளுக்கும் இம் மூன்று அளவைகளும் தேவை எனில் பிரமம் வாக்குத்தும் மனத்துக்கும் எட்டாத பொருள் என்ற கொள்கை முறியடிக்கப்படும்.

பொன் பல அணிகலன்களாகச் செய்யப்படுவது போலப் பிரமமும் உலகத்துப் பொருள்களாக மாறுகிறது என்றாய். பொன்னை அணிகலன் ஆக்கும் போது அதன் மாற்றுக் குறைவதில்லை. ஆனால் பிரமம் அறிவுடைப் பொருளாய் இருக்க, உலகத்துப் பொருள்கள் அறிவற்றதாக இருப்பானேன்? இந்த கேள்விக்கு விடையளிக்கும் போது அறிவுள்ள சிலந்திப் பூச்சியில் இருந்து அறிவற்ற நூல் தோன்றுவது போல என்று விடையளித்தாய். சிலந்தி நூல் ஒரே தன்மையாய் இருக்கும். உலகத்துப் பொருட்கள் பலவகைப் பட்டனவாய் உள்ளன. அன்றியும் சிலந்தி நூலைத் தோற்றுவிக்குமேயன்றி, அதனை ஒடுக்காது.

இக்கேள்விகளுக்கு விடையளிக்க நீ ஒரு மரத்தில் தோன்றிய கனி இலை பூ முதலியன போலவும் நீரில் தோன்றிய அலை, நுரை, திவலை போலவும் தானே பல வாயிற்று என்றாய். அறிவற்ற மரத்திலிருந்து இலை, பூ, முதலிய அறிவற்ற பொருள்களும் அறிவற்ற நீரிலிருந்து அலை, நுரை முதலிய அறிவற்ற பொருள்களும் தோன்றுதல் பொருந்தும். ஆனால் அறிவுடைய பிரமத்திலிருந்து அறிவற்ற சடப் பொருள்கள் தோன்றுவதற்கு இவை எப்படி எடுத்துக்காட்டாகும்? அறிவு அறியாமை ஆகும் என்றும் அறிவிலிருந்து அறியாமை கொத்தாகத் தோன்றும் என்றும் முரண்பட்ட கருத்துக்களை உன்னைத் தவிர வேறு எவரும் கூறார்.

நுட்பமாகிய விதையிலிருந்து மரம், கிளை, இலை முதலியன தோன்றுகின்றன. காரணம் நுட்பமாயிருக்க அதிலிருந்து விரிந்த காரியங்கள் பருமையாய் இருக்கும் என்பதே பொருத்தமானது அதுவுமல்லாமல் காரணத்திற்கும் காரியத்திற்கும் ஒப்புமை வேண்டும். ஒன்றிலிருந்து ஒன்று மாறுபடும் என்பது பொருந்தாது. அறிவற்ற வித்து அறிவற்ற மரம், கிளை, இலை ஆகியனவாக விரிந்தது. நீ கூறிய நெல், பதர், வைக்கோல் ஆகியவற்றிற்கு முதற் காரணம் வித்து அல்லவா? காரணம் இன்றிக் காரியம் பிறவாது, காரணத்தை ஒத்தே காரியமும் இருக்கும். அவ்வாறு இல்லை யெனில் பஞ்சிலிருந்து தோன்றும் துணி மண்ணிலிருந்தும் நெய்யப்படலாம் என்ற பொருத்தமற்ற கொள்கை தோன்றும்.

எல்லையற்ற பிரமம், அவித்தையோடு கூடிய போது இந்த உலகம் தோன்றிற்று என்று நீ கூறுகிறாய். அறிவே வடிவாகிய பிரமம் அறிவற்ற அவித்தையோடு கூடுவதற்கு என்ன காரணம்? அவ்வாறு கூடுவது அதன் இயல்பு என்று நீ பதிலிறுத்தால், இயல்பு பொருளை விட்டு ஒரு போதும் நீங்குவதில்லை. நெருப்புக்கு வெம்மை இயல்பு. நெருப்பை விட்டு வெம்மை ஒரு போதும் நீங்குவதில்லை அல்லவா? சத்துப் பொருளாகிய பிரமம் சத்தையே தரும். அசத்தைத் தராது. அறிவுடைய பிரமத்திலிருந்து அறிவற்ற உலகம் தோன்றும் என்பது ஒளியிலிருந்து இருள் தோன்றும் என்பது போன்ற முரண்பட்ட வாதமாகும்.

அவித்தை என்பது இருள் பொதிந்த விளக்கு என்ற உவமை பொருந்தாது என நீ மறுத்து விளக்கு எரிந்த பிறகு அதன் தீய கரிய நிறம் கொண்ட மை ஒன்றினைத் தோற்றுவிக்கிறதே அது போலக் கொள்ள வேண்டும் என்று கூறுகிறாய். மை ஒளியில் தோன்றுவதுமன்று ஒளியில் ஒடுங்குவதும் அன்று. எனவே அந்த உவமை பொருந்தாது.

அறிவே வடிவான பிரமப் பொருள் தூய்மையானது. அதனோடு அறிவற்ற தூய்மையற்ற அவித்தை வந்து கூடுமாயின் அதற்கு ஒரு காரணம் வேண்டும், ஒரு காலத்து வந்து உரிய காலம் முடிந்த பின் வான வெளியை விட்டு நீங்கிப் போகும் கரிய மேகம் போன்றது அவித்தை, அது போல இதுவும் இயற்கை என்றாய். அவ்வாறாயின், வீட்டு நிலை என்ற ஒன்றைப் பேச இயலாது. மாயையால் பற்றப்பட்ட சீவான்மாக்கள் சென்று முத்தி நிலையில் கலப்பதற்குரிய பிரமப் பொருளே அவித்தையால் மறைக்கப்படும் எனில் சீவான்மாக்களுக்கு வீடுபேறு என்பது எவ்வாறு கைகூடும்? வீடுபேறு பெற்றவர்களையும் அவித்தை பற்றுமன்றோ?

மயக்கத்தைத் தரும் அவித்தையோடு கூடுவது பிரமத்திற்கு விளையாட்டு என்றாய். அவ்வாறாயின் பிரமம் ஒரு பொருள். அது விளையாடுதற்குத் துணையாகிய அவித்தை மற்றொரு பொருள் எனப்பட்டு உனது ஒரு பொருட் கொள்கை மறுக்கப்படும்.

சில வகைச் சிலந்திப் பூச்சிகள் தம் உடம்பிலிருந்து தோன்றும் நூலினால் தம்மைச் சுற்றி ஒரு கூட்டினைச் செய்து அதற்குள் புகுந்து பின்னர் அதிலிருந்து வெளியேற இயலாது இறந்த தன்மை போல. பிரமம் மாயையோடு சேர்ந்ததன் விளைவாக உடலுக்குள் வந்து புகுந்து பின் வெளியேற இயலாது தன்னுடைய முற்றறிவையும், வரம்பில்லா ஆற்றலையும் இழந்தது என்று ஆகும். கூட்டுக்குள் புகுந்த பூச்சியை விடுவிப்பதற்கு வேறு ஒரு பரம்பொருள் வேண்டும் என்று ஆகும். அப்படியானால் தனக்கு உவமை இல்லாதது என்று நீ கூறிய பிரமப் பொருள் தன் இலக்கணத்தை இழந்துவிடும்.

பிரமத்தினிடத்தில் உண்டான உடல் தொடர்பு செம்பில் தோன்றியே செம்பை மறைப்பது போலவே பிரமத்தில் தோன்றி பிரமத்தை மறைத்தது. களிம்போடு கூடிய செம்பு இரச குளிகையால் தீண்டப்படும் போது அதன் களிம்போடு கூடிய செம்பு இரச குளிகையால் தீண்டப்படும் போது அதன் களிம்பு நீங்கிச் செம்பொன் ஆவது போல, உண்மை அறிவு பிறக்குமிடத்து மாயையின் கட்டுக்கள் ஒழிந்து பிரமம் விளங்கித் தோன்றும் என்று நீ கூறுகிறாய். அப்படியாயின் முன்பு நீ கூறிய பிரமம்யானது என்பதும், என்ன ஆயிற்று? செம்பில் படிந்த களிம்பை நீக்கிய இரச குளிகை அதனின்றும் வேறுபட்டது போல, மாயையால் மூடப்பட்ட பிரமத்தை உடல் தொடர்பினின்றும் நீக்கிய அறிவும் அதனின் வேறாயது என்பது பெறப்படும். நீ கூறிய பிரமப் பொருள் பாசத்தால் கட்டப்பட்ட எம்மைப் போன்ற ஒருவன் ஆதல் வேண்டும். தளையால் கட்டப்பட்ட உயிரைத் தளையால் ஒருபோதும் கட்டப்படாத இறைவனே விடுவிப்பான் என்பதும் எம் கொள்கை. ஆதலின் நீயும் சைவத்தோடு தொடர்புடையவன் ஆகின்றாய்.

பல நிறமுடைய மணிகள் ஒரே நூலில் கோக்கப்பட்டது போல உடல்கள் பலவாயினும் அவற்றுள் நிறைந்த பிரமம் ஒன்றே. பசுக்களின் நிறங்கள் பலவாயினும் அவை சுரந்த பால் ஒரே தன்மையாய் இருக்கும். நீருடைய பாத்திரங்கள் பல திறப்பட்டன. ஆயினும் அவற்றுள் தோன்றும் கதிரவனின் நிழல் ஓர் இயல்பினதே. நீர் நிலைகள் கிணறு கேணி குளம் என்று பல பெயரைப் பெற்றிருந்தாலும் அவற்றுள் நிரம்பி இருக்கும் நீர் ஒரே தன்மை உடையது என்று உடல்களுக்கும் பிரமத்திற்கும் பல உவமைகளைக் காட்டினாய். மணிகள் தாம் உடல்கள் அவற்றைக் கோத்த சரடுதான் பிரமம் என்றால் இவற்றைக் கோத்தவன் யார்.? உடலோடு பிரமத்தைக் கூட்டியது யார்? பசுக்கள் உடல்கள். அவற்றின் பால் பிரமம் என்றாய். பசுக்களுக்கு அறிவுண்டு. பால் அறிவற்ற பொருள். அப்படியானால் நீ கூறும் பிரமம் அறிவற்ற பொருளாகவும் இருக்குமா? கலங்கள் பலவாகவும் அதில் தோன்றும் கதிரவனின் நிழல்கள் ஒன்றாகவும் இருப்பது போல என்றாய். இரண்டையும் ஒரு சேரக் கண்டவன் வேறு ஒருவனாக இருத்தல் வேண்டுமல்லவா? அவன் யார்? நீர் நிலைகள் பலவாகவும் நீர் ஒரு தன்மையாகவும் இருக்கும் என்று சொன்ன பலவாகவும் நீர் ஒரு தன்மையாகவும் இருக்கும் என்று சொன்ன உவமையில் அதனைக் கண்டுணர்த்த மூன்றாமவர் யார்? எனவே உனது உவமைகள் பொருத்தமற்றவை.

கண்ணாடியில் நிழல் தோன்றுவது போல உடலில் பிரமத்தின் நிழல் தோன்றும் என்றாய். கண்ணாடி தன்னுள் தோன்றும் நிழலால் இயங்குமாயின் உடம்புகளும் பிறத்து இறந்து வரும் என்று கூறக்கூடும்.

காந்தம் இரும்பை அசைப்பது போல் பிரமம் உலகத்துப் பொருள்களை ஆட்டுவிக்கும் என்றாய். காந்தம் அதன் அருகில் சென்ற இரும்பினையே அசைக்கும் இயல்புடையது. நீ கூறும் பிரமப் பொருளோ எல்லாவிடத்தும் நிறைந்திருப்பதால் அதன் சந்நிதியில் அறிவுடைப் பொருள் அறிவு இல் பொருள் ஆகிய அனைத்தும் ஒரு தன்மையவாய்ச் செயல் படுதல் வேண்டும். அவ்வாறு செயல் படுவதை யாரும் கண்டதில்லை. இரும்பின் முன் காந்தத்தைக் கொண்டு வருவான் ஒருவன் வேண்டும். அப்படி ஒருவன் உளன் எனக் கொண்டால் நீ கூறும் பிரமப் பொருளினும் ஆற்றல் உடையவன் ஒருவன் உளன் என்று ஆகும். காந்தம் இரும்பைத் தன்னை நோக்கி இழுக்குமே தவிரத் தன்னை விட்டு நீக்காது. ஆனால் உலகமோ தோற்றமும் ஒடுக்கமும் மற்றும் பல செயல்களையும் கொண்டிருத்தலால் நீ கூறிய உவமை பொருந்தாது.

கனாக் கண்டு அஞ்சி விழித்தலும், மங்கிய வெளிச்சத்திலே கயிற்றைப் பாம்பாகக் காணுதலும் என்று மேலும் இரண்டு உவமைகள் கூறினாய். கனவிலே விளைவதும் நனவிலே விளைவதும் இரண்டும் வினையிலே விளைவதே ஆகும் கனவில் சூக்கும உடலும் நனவில் தூல உடலும் மாறி மாறிச் செயல்படுகின்ற இயல்பினால் இவை நேருகின்றன. இவற்றைப் பொய் எனத் தள்ளுதல் தகாது. இரவில் கண்ட கயிற்றைப் பாம்பு எனக் கண்டு மயங்கியது உடலா அன்றி அவ்வுடலை இயக்கும் பிரம்மா? பிரமம் தான் அஞ்சிற்று என்பாயாயின் அது முதன்மை உடையது முற்றறிவுடையது என்பது கொச்சை வாதம் அல்லவா? ஒரு முறை கனவில் அஞ்சியும் ஒரு முறை கயிற்றைப் பாம்பு என மருண்டும் தெளிந்த பின்னர் மீண்டும் அப்பிரமம் அதே நிலை உறும் போது அஞ்சியும் மருண்டும் வரும் எனக் கூறினால், நீ கூறும் பிரமத்தின் பெருமைக்கு இழுக்கன்றோ?

சிவந்த நிறமுடைய பூவோடு சேர்ந்த போது வெண்ணிறப் பளிங்கு செம்மை நிறத்தைக் காட்டினாலும் தன் உண்மைத் தன்மையை இழக்காது. அது போல உடலோடு கூடியிருக்கும் பிரமமும் வினைப்பயனால் இன்பத் துன்பங்கள் அடையினும் மாறுதல் அடைவதில்லை என்று உரைத்தாய். ஆனால் உலகத்து உயிர்கள் பயிவேறு வகைப்பட்ட வினைப் பயன்களை நுகருகின்றனவே அது எதனால்? அறத்தின் விளையும் மறத்தின் விளையும் பல வகைப்படும் ஆதலால் அவற்றை நுகரும் உடல்களோடு கூடிய பிரமமும் பல வகையினவாய் இருக்கும் எனில் அதனையும் விஞ்சிய அறிவு வேறு உண்டு எனில், அறியாமையோடு கூடிய உடல்கள் பல உளவென்றும் பல்வகைப்பட்ட அறம் பாவம் என்பன உளவென்றும் ஆகி உன் ஒரு பொருட் கொள்கை மறுக்கப்படும் அது மட்டும் அல்லாமல், பிறர் பொருளைக் கவர்ந்த கள்வரைக் கட்டி வந்து ஒறுக்கும் அரசனைப் போல நீ கூறுகிற பிரமத்தையும் அது மறம் இழைக்குமாயின் பிணித்து உடலாகிய சிறையில் அடைத்து முறை செய்யும் ஒருவன் எங்களால் வணங்கப்படும் சிவபெருமானே என்று உணர்வாயாக.

வினையோடு பொருந்திய உடலில் நனவு கனவு உறக்கம் என்ற மூன்று நிலைகள் உண்டு எனக் கூறினாய். அந்த அவத்தை நிலைகளை அநுபவிப்பது யார்? பரம்பொருள் எங்கும் நிறைந்தது ஆதலால் அது உடலின் அளவுக்குள் அடங்கிற்று என்றல் பொருந்தாது உடம்பு தான் துன்புறும் என்றால், அது சடப் பொருள் எனவே அறிவற்றது உட்கருவிகள் கூடுவதாலும் பிரிவதாலும் ஏற்படுகிற மயக்கமே இன்பத் துன்பங்களுக்குக் காரணம் என்று நீ விடையிறுத்தால் முதன்மை உடையது எனில் அகக் கருவிகளினால் உயிர் பிறழ்வு எய்த மாட்டாது. அகக் கருவிகளாகிய இவையே முதன்மை பெறும் எனில் நீ முற்கூறிய மொழி பழுதுபட்டது ஆகும்.

இத்துனபத்தை அனுபவிப்பது பிரமமே என்றால் அதன் ஒரு பகுதி துன்புறும் மற்றைப் பகுதி துன்புறாது என்பது பொருந்தாது. ஒருவன் சாளரத்தின் வழியாகத் தனது ஒரு விரலின் நுனியை வெளியே நீட்ட அதில் ஒரு தேனீ கொட்டுமானால் அந்தத் துன்பத்தை விரல் நுனி மட்டும் அனுபவிக்குமானால், உடலில் தங்கிய பிரமப் பகுதி மட்டிலுமே உடலின் துன்பத்தை அனுபவிக்கும் என்று கூறுவது பொருத்தமாகலாம்.

கண்ணாடியின் நிழலில் தோன்றும் கண்ணில் தடியால் குத்தும் போது கண்ணுக்குத் துயரம் விளைவதில்லை. அது போலவே உடலுக்குத் துயரம் ஏற்படும்போது உடலை இடமாகக் கொண்ட பிரமத்திற்குத் துன்பம் உண்டாகாது என்று கூறினாய். அவ்வாறு கூறியது உன் முந்திய மொழிக்கு மாறுபாடாகும் இன்பத் துன்பங்கள் அறிவினால் துய்க்கப்படுவன ஆதலால் காட்சி அளவைக்கும் மாறுபட்டதாகும். எனவே உன் கூற்று தவறுடையது ஆகும். சொல்லுதல் எளிது. சொல்லிய வண்ணம் செய்தல் அரிது என்னும் பிறமொழிக்கு நீ இலக்காகிறாய். வரம்புக்கு உட்பட்டது அன்று என்று நீயே கூறிய பிரமப் பொருள் ஓர் உடலில் அடங்கி நின்று இன்பத் துன்பங்களை நுகரும் என நீ சொல்லுவது, வானத்தில் இயங்குகின்ற காற்றைக் கயிற்றால் கட்டி விட்டேன் என்று கூறுவதற்கு ஒப்பாகும்.

பிரமப் பொருள் உடலில் கட்டுண்டு கிடக்கும் நிலையில் வானத்தில் தோன்றிய மேகத்தை வானத்திலேயே தோன்றிய காற்று விலக்குவது போல அப்பிரமத்திலிருந்தே வெவிப்படுகிற விவேகம் அந்தக் கட்டினை விலக்கும் என்றாய். தன்னில் தானே தோன்றிய அந்த அறிவு முன்பே உள்ளதா? முன்பே உள்ளதாயின் மயங்க வேண்டாம். முன்பு இல்லை எனில் பின்பு அத்தகைய ஞானம் உண்டாகாது. முன்பு இல்லாத ஒன்று பின்பு தோன்றும் எனல் ஆகாயத்திலே தாமரை மலர் பூக்கும் என்பது போன்ற பொருந்தாக் கொள்கையாகும், அவ்வாறு இல்லை மரத்துக்குள்ளே அடங்கியிருக்கிற நெருப்பு பின்னர் வெளிப்பட்ட தன்மை போலக் கொள்ள வேண்டும் என்று நீ கூறினால், மரத்திலிருந்து தீ தோன்ற வேண்டுமாயின் அதனைக் கடைபவன் ஒருவன் வேண்டும் அத் தீ தானே தோன்றிற்று என்றல் பொருந்தாது. கட்டு நிலையில் தோன்றிய ஞானம் விறகில் தோன்றிய தீக்குச் சமம் என்றால் அது தோன்றிது சடத்திலிருந்து என்று ஆகி பிரமத்திலிருந்து ஞானம் தோன்றவில்லை என்று முரண்பாடாய் முடியும்.

வைக்கோல் வேய்ந்த வீட்டைப் பிரித்தெறிந்த பின் அது இல்லாமல் போகும் என்றும், துணியை இழை இழையாகப் பிரித்தால் துணி என்ற பொருள் இல்லாமல் போகும் என்றும் உவமைகள் கூறி உயிர் எனப்பட்ட சீவான்மா ஒவ்வொரு பொருளாக இது நான் அன்று இது தான் அன்று என்று கழித்தபின் எஞ்சுவது, பிரமப் பொருளே என்றாய். அறியாமையின் முன் அறிவும் அறிவின் முன் அறியாமையும் நிற்க மாட்டா. எனவே ஒளியால் இருளுக்கும் இருளால் ஒளிக்கும் ஒரு காலத்திலும் எவ்விதப் பயனும் இல்லை. அவ்விரண்டையும் நுகரும் ஆற்றலும் அவ்விரண்டிற்கும் வேறான இயல்பும் உடைய கண்ணே இருளையும் ஒளியையும் அறிந்து அனுபவிக்கும். எனவே உயிர் என்ற தனிப் பொருள் இருளைச் சார்ந்து இருளாகவும் ஒளியைச் சார்ந்து ஒளியாகவும் இருக்கும் என்பதனை அறிவாயாக.

பிரமப் பொருளே மயக்கத்துக்கு உட்பட்டுச் சீவான்மா ஆயிற்று. மயக்கத்திலிருந்து விடுபட்டு மீண்டும் பிரமமே ஆயிற்று என்று கூறினாய். அவ்வாறு எனில் இம்மாற்றங்களினால் பிரமத்திற்கு என்ன பயன்? பிரமமாகிய தான் தன் வடிவத்தையே காணும் என்றாய் கண்ணும் வேறு எந்தப் பொருளின் துணையும் இல்லாது கண்ணையே காணும் என்பது போல உன் கூற்று அமைந்துள்ளது. தன் இன்பத்øப் பிரமம் தானே துய்க்கும் என்றும் கூறினாய். அப்படியானால் பிரமம் தன் இன்பத்தைத் தானே துய்ப்பதை இது வரை தடுத்து நின்றது எது?

நீ முன்பே கரும்புக்கு அதன் சுவை தெரியாது என்று ஏதோ கூறினாய். இப்போது கூறுவது அதற்கு முரண் அல்லவா? நீ என்ற உயிர்ப் பொருள் இதுவரை கட்டுண்டு இருந்து இப்போது அறியாமை நீங்கியதால் பரம்பொருளோடு கூடி அதன் பேரின்பத்தை நுகர்கிறாய் என்பது தானே அதன் பொருள்.

தத்துவமசி என்பது வேதத்தில் உள்ள ஒரு மகா வாக்கியம் அதன் உண்மையான பொருள் பிரமப் பொருள் ஒன்றே உள்பொருள். உயிர் என்ற தனித்த பொருள் இல்லை என்று கூறினாய். அது மூன்று சொற்களைக் கொண்ட ஒரு சொற்றொடர் தத்அது; த்வம்நீ அசி ஆகின்றாய் அது நீ ஆகின்றாய் என்பது அது ஒரு பொருள், நீ மற்றொரு பொருள் என்பதை உணர்த்தவில்லையா? போரின்போது நீ புலி ஆயினை என்றால் நீயும் புலியும் ஒரே பொருள் என்றா பொருள் தரும்? இந்த இடத்தில் ஆதல் என்பது உவம உருபு ஆகி, நீ புலியினைப் போன்று போரிட்டாய் என்றே பொருள் தரும் அதிலிருந்து நீ வேறு புலி வேறு என்பது தெளிவாகப் புலப்படுகிறது அல்லவா? ஒருவன் தான் நோயாகக் கிடந்தேன் என்று சொன்னால் அவன் நோயிலிருந்து வேறுபட்டவன் அல்லன் என்று கூறலாகுமா? நோய் வேறு என்பது தான் உண்மை. அகம் பிரம்மாஸ்மி என்ற சொற்றொடர் நான் பிரமம் ஆகிறேன் என்று பொருள் தந்து நான் வேறு பிரமம் வேறு என்பதைத்தானே உணர்த்தும்?

நீரில் அசைந்து கொண்டிருக்கும் நிலவின் நிழலைப் பார்த்த ஒருவன். உண்மையை உணரும்போது அசைவது நிலவு அன்று; நீரே என்று உணர்வான். அவ்வாறே சீவான்மாவும் தன் கட்டுக்களை ஒவ்வொன்றாக நீக்கிய பின் ஞானம் உண்டாவதனால் மாறுபாடுகளுக்கு உட்படுவது பிரமம் அன்று என்று உணர்வான் என்றாய். நிலவு பிரமப் பொருளாயும் நீர் மாயையும் ஆனால் இரண்டையும் அவற்றின் வேறாக நின்று காண்பவன் ஒருவன் வேண்டும். அப்படியாயின் உன் ஒரு பொருட் கொள்கை என்னவாயிற்று?

குடத்துக்குள்ளிருந்த ஆகாயம் குடம் உடைந்த போது வெளியில் உள்ள பேராகாயத்தோடு சேர்ந்து ஒன்றாய் ஆவது பரமுத்தி என்று கூறினாய். அப்படியானால் ஒரு சீவான்மா முத்தியடைந்த போதே எல்லா சீவான்மாக்களும் முத்தியடைய வேண்டும் என்பதே உன் கொள்கைக்குப் பொருத்தமாய் இருக்க வேண்டும். ஏனெனில் உன் கொள்கைப்படி பரமான்மாவே சீவான்மா ஆகிறது. இவ்வாறு கூறுவதை மறுத்து ஒவ்வொரு சீவான்மாவும் அது அது ஞானம் பெற்றே முத்தியடைய வேண்டும் என்று நீ கூறுவாயானால் உயிர்கள் பல என்பதை நீ உடன்பட்டு, உன் ஏகான்ம வாதக் கொள்கை மறுக்கப்படும்.

பிரம ஞானம் கைவரப் பெறாதவர்கள் வேதத்தில் விதிக்கப்பட்ட கரும காண்டக் கிரியைகளைத் தவறாது செய்து வந்தால் ஞானம் உதிக்கும் என்றாய். அப்படியானால் உயிர்களுக்கு அறியாமை இருக்கிறது என்பதை நீ ஒத்துக் கொண்டாய் அந்த அறியாமை எங்கிருந்தது வந்தது? என் உயிரைப் பற்றிற்று என்பதற்கு நீ காரணம் சொல்ல வேண்டும். அதனை நீ கூறவில்லை.

அரணிக் கட்டையில் தோன்றிய தீ அந்தக் கட்டையையே அழிப்பது போல் கரும காண்டத்தின் வாயிலாக வந்த ஞானம் அக் கரும காண்டத்தையே அழிக்கும் என்றாய். அதனால் தான் போலும் அற ஒழுக்கத்தை யெல்லாம் கைவிட்டுப் பிரம்ம ஞானம் பெறாத போது பெற்றோம் என்று தருக்கி ஒழுக்கத்தைக் கைவிட்டு அறியாமையினாலோ ஊழ் வலியினாலோ நீ தருக்கித் திரிகிறாய்?

ஒப்பற்ற மனிதப் பிறப்பு வாய்ந்த போது அற நூல்கள் சொன்ன வண்ணம் விதித்தன செய்தும், விலக்கியன ஒழித்தும் வாழ்தல் வேண்டும் அவ்வாறு செய்யாது இருத்தல் செய்ந் நன்றி கொன்ற குற்றம் ஆகும்.

உலகத்து நீதியும், வேதங்களில் சொல்லப்பட்ட நீதியும் ஞானம் முற்றியவர்களுக்கு ஒரு பொருட்டாய்த் தோன்றா. ஆதலால் அவர்கள் குழந்தைகளைப் போலவும், பித்தர்கள் போலவும், பேய் பிடியுண்டவர்கள் போலவும், உறங்கியவன் கைப்பொருள் தானாக நழுவியது போலவும் ஒழுகுவார்கள் என்றால் அந்த நிலை வாய்ப்பது எப்போது? தானாக அத்தகைய நிலைகள் கை கூட வேண்டுமே யன்றி முயன்று செய்வது பயன் தராது. ஆனால் நான் அந்நிலையை எய்திவிட்டேன் என்று கருதிக் கொண்டு அற வழி ஒழுகுதலைக் கை விடுவது நரகத்திலேயே செலுத்தும். வழிகாட்டுவான் ஒருவன் இன்றி முத்தி நிலை கிடைக்கும் என்பது பித்தர் சொல். செத்த பிறகே பிரமப் பொருள் கிட்டும் என்பதும் அத்தகையதே.

உடம்பைச் சடம் என்று கூறினாய் வைதாலும், வாழ்த்தினாலும், வெட்டினாலும், கொளுத்தினாலும், வணங்கினாலும், உதைத்தாலும், அதற்கு ஒன்றும் இல்லை ஆயினும் யாவற்றையும் ஒரு தன்மையாகக் கருதும் மெய்யறிவு எக்காலம் உதிக்கும்?

வாழும் நாட்களோ மிகச் சில அதற்குள் பல நூல்களைக் கற்று பிறரோடு வாது செய்து தலையை மொட்டை அடித்துக் கொண்டு பிறரிடம் இரந்து உண்டு திரிதல் என்ன பயனைத் தரும்? நீயோ, நானே எல்லாத் தெய்வங்களும் ஆனேன் என்று கூறி வருகிறவன். நீ நோய்க்கு இரையாகி முத்து உயிர் பிரியும் காலத்து அஞ்சி நடுநடுங்கி அலறினாலும் உன்னால் பழிக்கப்பட்ட தெய்வங்கள் உன்னை நரகத்தில் ஆழ்த்தும். எனவே மாயா வாதம் பேசும் பேயனே, உனக்கு எந்நாளும் சுவர்க்க இன்பமே கிட்டாது.

அநவத்திதம்வரம்பற்றது. சப்தரூபம்ஒலி வடிவம். அகண்டிதம்பகுக்கப்படாதது. தந்தம்பல். தாலுநாக்கு. அலகை பேய். சுயம்புதானே தோன்றியது. பிரமாணம்அறியப்படுகின்ற பொருள். பிரமாதாஅறிகின்ற பொருள். பிரமிதிஅறியும் கருவி. சுத்திசிப்பி. சிலம்பிசிலந்தி. பாதவம்மரம். பலாலம்வைக்கோல். படம்துணி. நுந்துழிகுளவி. சைவந்தவன்சைவத்தோடு தொடர்புடையவன். சாளரம்பலகணி அங்குலிவிரல். தர்ப்பணம்கண்ணாடி. நிரயம்நரகம்.

அரிதேர்ந்து உணராய் பெரியோன் உரைத்த
பதிபசு பாசம் விதிமுறை கிளக்கில்
ஈசன் ஏகன் எண்ணிலி பசுக்கள்
பாசம் இருவகைப் பரிசினது உலகத்
தாயவன் உயிர்க்கு மாயையின் அருளால்

இருவினைத் தகையின் உருவினைத் தருமால்
கருமுகில் அடர இரிதரு கதிர்போன்று
அறிவாம் உயிரில் பிரியாது ஏயும்
ஈட்டும் இருபயன் ஊட்டிடும் நியதி
ஒருபோது இருபயன் நுகர்வுற மருவுதல்

இன்மை யாதல் முன்னிய காலைச்
சத்திநிபாதம் உற்றுஇறை அருளால்
உருவுகொடு உலகு தெரிவுற மருவி
மாசுறும் தூசு தேசுற விளக்கும்
தன்மையில் உணர்த்தும் புன்மைகள் நீங்கி

நீரும் நீரும் சேரும் தகைமையில்
அறிவினோடு அறிவு செறிவுறப் பொருந்தி
ஒன்று ஆம் என்பதை உலகோர்
நன்றாம் முத்தி எனநவிற் றினரே

திருமாலாலும் தேடி அறியப்படாத சிவபெருமானால் அருளப்பட்ட முப்பொருள் உண்மைகளை முறையாகச் சொல்ல முற்பட்டால்; இறைவன் ஒருவனே; பசுக்களாகிய உயிர்கள் எண்ணற்றவை. பாசம் எனப்படும் தளைகள் இரண்டு வகைகளை உடையது. அவை மாயை, கன்மம் என்பன. உலகத்துக்குத் தாயும் தந்தையும் ஆகிய சிவபெருமான் தனது திருவருளால் உயிர்களுக்கு மாயையிலிருந்து அவ்வுயிர்களின் நல்வினை தீவினைகளுக்கு ஈடாகப் பல் வகைப்பட்ட உடல்களைத் தருவான்.

வானில் கருமேகங்கள் சூழ்வதனால் கதிரவன் மறைக்கப்படுவது போன்று இவ் உயிர்கள் அறிவுடையனவாய் இருந்தும் அவை ஈட்டிய வினைப் பகுதியின் தொகுதியால் உயிர்களின் அறிவு குன்றும். வினைப்பயன்களின் நுகர்வுகளை விருப்பு வெறுப்பு அற்று ஒரு தன்மையாகக் காணும் நிலைக்கு உயிர் உயர்ந்த போது இறைவனின் திருவருள் உயிரில் பதிதலாகிய சத்திநிபாதம் நிகழும். அப்போது இறைவன் தன் திருவருளே திருமேனியாகக் கொண்டு எழுந்தருளுவான். துணிணிலய படிந்த அழுக்கை வெளுத்து நீக்குவது போல் உயிரில் படிந்த அழுக்கு விலகும் வண்ணம் ஞானத்தை உணர்த்துவான். அப்போது உயிரைப் பற்றியிருந்த மாயையும் கன்மமும் விலகும். இவ்வாறு தூய்மைப்படுத்தப்பட்ட உயிரும் இறைவனும் நீரும் நீரும் கலந்தது போலச் சிவஞானத்தோடு ஆன்ம ஞானமும் செறிவுற்றுக் கலந்து ஒன்றாகும். இதுவே இன்பம் விளைவிக்கும் முத்தி நிலை என்று பெரியோர் கூறுவார்கள்.