கபில முனிவரின் சாபத்தால் சகரனின் புதல்வர்கள் 60 ஆயிரம் பேர் எரிந்து சாம்பலாகிப் போனார்கள். அவர்களின் உயிர்கள் சொர்க்கம் போக முடியாமல் இருந்த நிலையில், சகரன் தலைமுறையில் வந்த பகீரதன் கடுமையான தவம் செய்து, தேவலோகத்திலிருந்த கங்கையைப் பூமிக்குக் கொண்டு வந்து அவர்களுக்கு சொர்க்கம் கிடைக்கச் செய்தான்.
முனிவர் எனும் உயர்நிலையில் இருந்தும், சகர புத்திரர்களுக்குப் பல தலைமுறைகளாகப் பெரிய பாதிப்பைக் கொடுத்து விட்டதை நினைத்துக் கபில முனிவர் வருந்தினார். அந்தத் துன்பத்திலிருந்து விடுபட சிவ வழிபாடு ஒன்றைச் செய்ய முடிவு செய்தார்.
சிவ வழிபாட்டிற்காகச் சிறிய அளவிலான சிவலிங்கம் ஒன்றைச் செய்த அவர், அதைத் தனது இடது கையில் வைத்துக் கொண்டு, வலது கையால் மலர்களை எடுத்துத் தூவி வழிபாடு செய்யத் தொடங்கினார். சிவலிங்கத்தை இடது கையில் வைத்துக் கொண்டு அவர் வழிபாடு செய்தது சிவபெருமானுக்குப் பிடிக்கவில்லை.
சாபம்
கபில முனிவரின் முன்பாக தோன்றிய ஈசன், ‘கபில முனிவரே! சிவலிங்கத்தை இடது கையில் வைத்து வழிபாடு செய்யலாமா? இது தவறு என்று உங்களுக்குத் தெரியாதா? உங்கள் கையில் வைத்திருக்கும் சிவலிங்கத்தை நிலத்தில் நிறுவி வழிபாடு செய்யுங்கள்’ என்று அறிவுறுத்தினார்.
‘இறைவா! சிறிய அளவிலான இந்தச் சிவலிங்கத்தை என்னுடைய கையில் வைத்து வழிபடுவதில் எனக்குத் தனி மகிழ்ச்சி ஏற்படுகிறது. இந்தச் சிவலிங்கத்தை நிலத்தில் நிறுவி வழிபட எனக்குச் சிறிதும் விருப்பமில்லை’ என்றார் கபில முனிவர்.
‘முனிவரே! சிவலிங்கத்தை நிலத்தில் நிறுவிதான் வழிபாடு செய்ய வேண்டும். தங்கள் கைகளில் அடக்கி வைத்துக் கொண்டு தவறாக வழிபாடு செய்ய வேண்டாம்’ என்று மீண்டும் ஒருமுறை அறிவுறுத்தினார் ஈசன்.
ஆனால் முனிவரோ, ‘பரந்த நிலத்தில் இருப்பதை விட, முனிவரான என் கைகளில் இருப்பதால், இந்த சிவலிங்கத்துக்கு மேலும் சிறப்பு கிடைக்குமே தவிர, இழுக்கு எதுவும் வராது. என்னை இப்படியே வழிபடத் தாங்கள் அனுமதிக்க வேண்டும்’ என்றார்.
அதைக் கேட்டு சிவனுக்கு கோபம் வந்தது. ‘இந்தப் பூமியில் வாழும் அனைத்து உயிர்களுக்கும் பொதுவான என்னை, உன் ஒருவன் கைக்குள் கட்டுப்படுத்தி வழிபட நினைப்பது தவறு என்று உனக்குத் தெரியவில்லையா? இந்தத் தவறுக்கு என்னிடம் தனியாக அனுமதியும் கேட்பதா? இறை வழிபாட்டுக்கான நடைமுறைகள் அனைத்தும் அறிந்த நீ, அதைக் கடைப்பிடிக்காமல் செய்த தவறுக்குத் தண்டனையாக, இந்தப் பூமியில் பசுவாய்ப் பிறந்து துன்பமடைவாய்’ என்று சாபமிட்டார்.
இறைவன் சாபம் கொடுத்த பின்புதான், கபில முனிவருக்கு தன்னுடைய தவறு புரிந்தது. ‘இறைவா! நான் செய்த தவறை உணர்ந்து கொண்டேன். தாங்கள் எனக்குக் கொடுத்த சாபத்தைத் திரும்பப் பெற்று என்னைக் காத்தருளுங்கள்’ என்று வேண்டினார்.
‘சாபத்தைத் திரும்பப் பெற்றால், உன்னுடைய தவறுக்குத் தண்டனையே இல்லாமல் போய் விடும். என் சாபத்தினால், இந்தப் பூமியில் பசுவாகப் பிறந்து வாழ்ந்து வரும் உன்னை, உரிய நேரத்தில் சாபத்திலிருந்து விடுவிப்பேன்’ என்று சொல்லி மறைந்தார் சிவபெருமான்.
விமோசனம்
சிவபெருமான் கொடுத்த சாபத்தின்படி கபில முனிவர், ஒரு வீட்டில் பசுவாகப் பிறந்தார். கன்றாக இருந்தபோது அந்தப் பசு மிகவும் அழகாக இருந்தது. இந்நிலையில் ஒருநாள், அந்தக் கன்றுக்குட்டி அழுதபடியே தனது தாய்ப்பசுவிடம் ஓடி வந்தது. அதைப் பார்த்த தாய்ப்பசு தனது கன்றை நாக்கினால் நக்கியபடி அதன் அழுகைக்கான காரணத்தைக் கேட்டது.
உடனே அந்த கன்று, ‘அம்மா! இந்த வீட்டில் என்னைப் போலவே ஆட்டுக்குட்டி ஒன்றும் உள்ளது. அதற்கு என் அழகு இல்லை. அது மிகவும் கருப்பாக இருக்கிறது. என் சுறுசுறுப்பும் அதற்கு இல்லை. ஆனால் இந்த வீட்டில் இருக்கும் முதலாளியின் மகன் அந்த ஆட்டுக்குட்டியிடம் மட்டும் அன்போடு விளையாடுகிறான். அதற்குப் பசுமையான புல்லைத் தருகிறான். அதன் கழுத்தில் அழகான மணி ஒன்றையும் கட்டி அழகு படுத்தியிருக்கிறான். ஆனால், அவன் என்னை மட்டும் கண்டு கொள்வதே இல்லை. நான், இங்கே கிடக்கும் காய்ந்த வைக்கோலைத்தான் தின்ன வேண்டியிருக்கிறது. என்னிடம் என்ன குறை இருக்கிறது?’ என்று சொல்லியபடி மீண்டும் அழத் தொடங்கியது.
அதைக் கேட்ட தாய்ப்பசு, ‘கண்ணே! இதற்காகவா வருத்தப்படுகிறாய்? அதிக மரியாதையும், அதிக இன்பமும் மிகவும் ஆபத்தானது. பிறருக்குக் கிடைக்கும் இன்பத்தைப் பார்த்துப் பொறாமைப்படாதே. அந்த ஆடு அடையும் நலமும், வளமும் அதன் அழிவிற்குத்தான். அதன் நிலையைக் கண்டு, நாம் இரக்கப்பட வேண்டுமே தவிர, பொறாமைப்படக்கூடாது’ என்று அறிவுரை சொன்னது.
சில மாதங்கள் கடந்தன. அந்தக் கன்றுக்குட்டி மீண்டும் அழுது கொண்டே வந்தது. தாய்ப்பசு அதன் அழுகையை நிறுத்திக் காரணம் கேட்டது.
‘அம்மா! இன்று காலையில் அந்த ஆட்டைக் குளிப்பாட்டி மாலை அணிவித்து மரியாதை செய்தார்கள். அதற்குச் சுவையான உணவெல்லாம் கொடுத்தார்கள். சிறிது நேரம் கழித்து ஒருவன் பட்டாக்கத்தியுடன் வந்து அதன் தலையை வெட்டி வீழ்த்தினான். பிறகு அதன் உடலையும் துண்டு துண்டாக வெட்டிப் பாத்திரத்தில் போட்டுச் சமைக்க எடுத்துச் சென்றார்கள். அதை நினைத்தாலே எனக்கு பயமாக இருக்கிறது’ என்று கூறி தேம்பித் தேம்பி அழுதது.
‘கண்ணே! மாலை, மரியாதைகள், புகழ்ச்சிகள் இவற்றிற்குப் பின்னால் அழிவு காத்திருக்கிறது என்பதை இப்போதாவது புரிந்து கொள்’ என்றது தாய்ப்பசு.
சில காலம் கடந்ததில் கன்று வளர்ந்து பசுவாகி விட்டது.
இந்த நிலையில் அந்த வீட்டுக்காரன் தான் வளர்த்துக் கொண்டிருக்கும் ஆடு, மாடுகளுடன், அந்தப் பசுவையும் தினமும் மேய்ச்சலுக்கு அழைத்துச் செல்லத் தொடங்கினான். மேய்ச்சலுக்காகச் சென்ற அந்தப் பசு ஒருநாள், அங்கிருந்து வழி தவறிச் சிறிது தூரம் சென்று விட்டது. ஓரிடத்தில் குவிந்து கிடந்த மணலைத் தனது கொம்பு களால் குத்தியும், கால்களால் இழுத்தும் கிளறியது.
அப்போது, மண்ணுக்குள் இருந்து சிறிய சிவலிங்கம் ஒன்று வெளிப்பட்டது. அதைப் பார்த்ததும் அந்த பசுவுக்கு இனம்புரியாத மகிழ்ச்சி ஏற்பட்டது. சிறிது நேரம் கழித்து தனது கூட்டத்தை கண்டுபிடித்து அவற்றோடு சேர்ந்து கொண்டது.
அதன் பிறகு, அந்தப் பசு மேய்ச்சலுக்குச் செல்லும் போதெல்லாம், தனது கூட்டத்தை விட்டுத் தனியே பிரிந்து சென்று, அந்தச் சிவலிங்கம் புதைந்து கிடக்குமிடத்தில் தனது பாலைச் சுரந்து மகிழ்ச்சியடைவதும், பின்னர், அங்கிருந்து திரும்பி வந்து தனது கூட்டத்துடன் சேர்ந்து விடுவதுமாக இருந்தது.
ஒரு நாள் இந்த நிகழ்வை மேய்ச்சல்காரன் கண்டுகொண்டான். பாலை வீணாக்கும் பசுவின் மீது அவனுக்கு கோபம் வந்தது. ஒரு பிரம்பை எடுத்துக் கொண்டு போய் பசுவை அடித்தான். பசு வலி பொறுக்க முடியாமல், சிவலிங்கத்தை சுற்றிச் சுற்றி வந்து அழுதது. அப்போது அங்கு தோன்றிய சிவபெருமான், பசுவின் மீது தனது கையை வைத்தார். பசு, கபில முனிவரின் உருவத்தைப் பெற்றது.
சுயஉருவம் பெற்ற கபில முனிவர், தனக்குச் சாப விமோசனமளித்த சிவபெருமானுக்கு நன்றி தெரிவித்தார். பின்னர் அவர், ‘இறைவா! எனக்குச் சாப விமோசனமளித்த இந்த இடத்தில் தாங்கள் கோவில் கொண்டு, இங்கு வந்து வழிபடும் பக்தர்களுக்கு அருள்புரிய வேண்டும்’ என்று வேண்டினார்.
சிவபெருமானும் அவ்வாறே வரம் அளித்து அங்கிருந்து மறைந்தார்.
தான் செய்யும் எந்தச் செயலையும், அதற்கான நல்ல வழிமுறைகளைப் பின்பற்றிச் செய்ய வேண்டும். தனக்கு ஏற்றதாகச் செய்கிறேன் என்று அதை மாற்றிச் செய்யும் போது, அது தவறாகப் போய்விடுவதுடன், பெரியவர் களின் கோபத்துக்கும் ஆளாகித் துன்பமடைய வேண்டியதாகி விடுகிறது என்பதையே கபில முனிவர் பெற்ற சாபமும், விமோசனமும் நமக்கு உணர்த்துகின்றன.
தேனுபுரீஸ்வரர் கோவில்
சென்னையில் மாடம்பாக்கம் என்னும் இடத்தில் கபில முனிவர் சாப விமோசனம் பெற்ற கோவில் இருக்கிறது. கபில முனிவர், பசு வடிவில் இத்தல இறைவனை வழிபட்டதால், இங்குள்ள இறைவன் தேனுபுரீஸ்வரர் என்ற பெயரில் அழைக்கப்படுகிறார். (தேனு என்பதற்கு பசு என்று பொருள்). இந்த ஆலய கருவறையில் மூன்று விரல்களை சேர்த்து வைத்தால் இருக்கும் அளவிலான சிறிய சிவலிங்கம் மூலவராக உள்ளது. இது கபில முனிவர் தன் கையில் வைத்து வழிபட்ட சிவலிங்கம் என்று கூறப்படுகிறது. இந்தச் சிவலிங்கத்தில் பசு மிதித்த கால் தழும்பும், கல்லடிபட்ட பள்ளமும் இருப்பதாக கூறுகிறார்கள். இந்த ஆலயத்தின் தல தீர்த்தம், ‘கபில தீர்த்தம்’ என்று அழைக்கப்படுகிறது.
முனிவர் எனும் உயர்நிலையில் இருந்தும், சகர புத்திரர்களுக்குப் பல தலைமுறைகளாகப் பெரிய பாதிப்பைக் கொடுத்து விட்டதை நினைத்துக் கபில முனிவர் வருந்தினார். அந்தத் துன்பத்திலிருந்து விடுபட சிவ வழிபாடு ஒன்றைச் செய்ய முடிவு செய்தார்.
சிவ வழிபாட்டிற்காகச் சிறிய அளவிலான சிவலிங்கம் ஒன்றைச் செய்த அவர், அதைத் தனது இடது கையில் வைத்துக் கொண்டு, வலது கையால் மலர்களை எடுத்துத் தூவி வழிபாடு செய்யத் தொடங்கினார். சிவலிங்கத்தை இடது கையில் வைத்துக் கொண்டு அவர் வழிபாடு செய்தது சிவபெருமானுக்குப் பிடிக்கவில்லை.
சாபம்
கபில முனிவரின் முன்பாக தோன்றிய ஈசன், ‘கபில முனிவரே! சிவலிங்கத்தை இடது கையில் வைத்து வழிபாடு செய்யலாமா? இது தவறு என்று உங்களுக்குத் தெரியாதா? உங்கள் கையில் வைத்திருக்கும் சிவலிங்கத்தை நிலத்தில் நிறுவி வழிபாடு செய்யுங்கள்’ என்று அறிவுறுத்தினார்.
‘இறைவா! சிறிய அளவிலான இந்தச் சிவலிங்கத்தை என்னுடைய கையில் வைத்து வழிபடுவதில் எனக்குத் தனி மகிழ்ச்சி ஏற்படுகிறது. இந்தச் சிவலிங்கத்தை நிலத்தில் நிறுவி வழிபட எனக்குச் சிறிதும் விருப்பமில்லை’ என்றார் கபில முனிவர்.
‘முனிவரே! சிவலிங்கத்தை நிலத்தில் நிறுவிதான் வழிபாடு செய்ய வேண்டும். தங்கள் கைகளில் அடக்கி வைத்துக் கொண்டு தவறாக வழிபாடு செய்ய வேண்டாம்’ என்று மீண்டும் ஒருமுறை அறிவுறுத்தினார் ஈசன்.
ஆனால் முனிவரோ, ‘பரந்த நிலத்தில் இருப்பதை விட, முனிவரான என் கைகளில் இருப்பதால், இந்த சிவலிங்கத்துக்கு மேலும் சிறப்பு கிடைக்குமே தவிர, இழுக்கு எதுவும் வராது. என்னை இப்படியே வழிபடத் தாங்கள் அனுமதிக்க வேண்டும்’ என்றார்.
அதைக் கேட்டு சிவனுக்கு கோபம் வந்தது. ‘இந்தப் பூமியில் வாழும் அனைத்து உயிர்களுக்கும் பொதுவான என்னை, உன் ஒருவன் கைக்குள் கட்டுப்படுத்தி வழிபட நினைப்பது தவறு என்று உனக்குத் தெரியவில்லையா? இந்தத் தவறுக்கு என்னிடம் தனியாக அனுமதியும் கேட்பதா? இறை வழிபாட்டுக்கான நடைமுறைகள் அனைத்தும் அறிந்த நீ, அதைக் கடைப்பிடிக்காமல் செய்த தவறுக்குத் தண்டனையாக, இந்தப் பூமியில் பசுவாய்ப் பிறந்து துன்பமடைவாய்’ என்று சாபமிட்டார்.
இறைவன் சாபம் கொடுத்த பின்புதான், கபில முனிவருக்கு தன்னுடைய தவறு புரிந்தது. ‘இறைவா! நான் செய்த தவறை உணர்ந்து கொண்டேன். தாங்கள் எனக்குக் கொடுத்த சாபத்தைத் திரும்பப் பெற்று என்னைக் காத்தருளுங்கள்’ என்று வேண்டினார்.
‘சாபத்தைத் திரும்பப் பெற்றால், உன்னுடைய தவறுக்குத் தண்டனையே இல்லாமல் போய் விடும். என் சாபத்தினால், இந்தப் பூமியில் பசுவாகப் பிறந்து வாழ்ந்து வரும் உன்னை, உரிய நேரத்தில் சாபத்திலிருந்து விடுவிப்பேன்’ என்று சொல்லி மறைந்தார் சிவபெருமான்.
விமோசனம்
சிவபெருமான் கொடுத்த சாபத்தின்படி கபில முனிவர், ஒரு வீட்டில் பசுவாகப் பிறந்தார். கன்றாக இருந்தபோது அந்தப் பசு மிகவும் அழகாக இருந்தது. இந்நிலையில் ஒருநாள், அந்தக் கன்றுக்குட்டி அழுதபடியே தனது தாய்ப்பசுவிடம் ஓடி வந்தது. அதைப் பார்த்த தாய்ப்பசு தனது கன்றை நாக்கினால் நக்கியபடி அதன் அழுகைக்கான காரணத்தைக் கேட்டது.உடனே அந்த கன்று, ‘அம்மா! இந்த வீட்டில் என்னைப் போலவே ஆட்டுக்குட்டி ஒன்றும் உள்ளது. அதற்கு என் அழகு இல்லை. அது மிகவும் கருப்பாக இருக்கிறது. என் சுறுசுறுப்பும் அதற்கு இல்லை. ஆனால் இந்த வீட்டில் இருக்கும் முதலாளியின் மகன் அந்த ஆட்டுக்குட்டியிடம் மட்டும் அன்போடு விளையாடுகிறான். அதற்குப் பசுமையான புல்லைத் தருகிறான். அதன் கழுத்தில் அழகான மணி ஒன்றையும் கட்டி அழகு படுத்தியிருக்கிறான். ஆனால், அவன் என்னை மட்டும் கண்டு கொள்வதே இல்லை. நான், இங்கே கிடக்கும் காய்ந்த வைக்கோலைத்தான் தின்ன வேண்டியிருக்கிறது. என்னிடம் என்ன குறை இருக்கிறது?’ என்று சொல்லியபடி மீண்டும் அழத் தொடங்கியது.
அதைக் கேட்ட தாய்ப்பசு, ‘கண்ணே! இதற்காகவா வருத்தப்படுகிறாய்? அதிக மரியாதையும், அதிக இன்பமும் மிகவும் ஆபத்தானது. பிறருக்குக் கிடைக்கும் இன்பத்தைப் பார்த்துப் பொறாமைப்படாதே. அந்த ஆடு அடையும் நலமும், வளமும் அதன் அழிவிற்குத்தான். அதன் நிலையைக் கண்டு, நாம் இரக்கப்பட வேண்டுமே தவிர, பொறாமைப்படக்கூடாது’ என்று அறிவுரை சொன்னது.
சில மாதங்கள் கடந்தன. அந்தக் கன்றுக்குட்டி மீண்டும் அழுது கொண்டே வந்தது. தாய்ப்பசு அதன் அழுகையை நிறுத்திக் காரணம் கேட்டது.
‘அம்மா! இன்று காலையில் அந்த ஆட்டைக் குளிப்பாட்டி மாலை அணிவித்து மரியாதை செய்தார்கள். அதற்குச் சுவையான உணவெல்லாம் கொடுத்தார்கள். சிறிது நேரம் கழித்து ஒருவன் பட்டாக்கத்தியுடன் வந்து அதன் தலையை வெட்டி வீழ்த்தினான். பிறகு அதன் உடலையும் துண்டு துண்டாக வெட்டிப் பாத்திரத்தில் போட்டுச் சமைக்க எடுத்துச் சென்றார்கள். அதை நினைத்தாலே எனக்கு பயமாக இருக்கிறது’ என்று கூறி தேம்பித் தேம்பி அழுதது.
‘கண்ணே! மாலை, மரியாதைகள், புகழ்ச்சிகள் இவற்றிற்குப் பின்னால் அழிவு காத்திருக்கிறது என்பதை இப்போதாவது புரிந்து கொள்’ என்றது தாய்ப்பசு.
சில காலம் கடந்ததில் கன்று வளர்ந்து பசுவாகி விட்டது.
இந்த நிலையில் அந்த வீட்டுக்காரன் தான் வளர்த்துக் கொண்டிருக்கும் ஆடு, மாடுகளுடன், அந்தப் பசுவையும் தினமும் மேய்ச்சலுக்கு அழைத்துச் செல்லத் தொடங்கினான். மேய்ச்சலுக்காகச் சென்ற அந்தப் பசு ஒருநாள், அங்கிருந்து வழி தவறிச் சிறிது தூரம் சென்று விட்டது. ஓரிடத்தில் குவிந்து கிடந்த மணலைத் தனது கொம்பு களால் குத்தியும், கால்களால் இழுத்தும் கிளறியது.
அப்போது, மண்ணுக்குள் இருந்து சிறிய சிவலிங்கம் ஒன்று வெளிப்பட்டது. அதைப் பார்த்ததும் அந்த பசுவுக்கு இனம்புரியாத மகிழ்ச்சி ஏற்பட்டது. சிறிது நேரம் கழித்து தனது கூட்டத்தை கண்டுபிடித்து அவற்றோடு சேர்ந்து கொண்டது.
அதன் பிறகு, அந்தப் பசு மேய்ச்சலுக்குச் செல்லும் போதெல்லாம், தனது கூட்டத்தை விட்டுத் தனியே பிரிந்து சென்று, அந்தச் சிவலிங்கம் புதைந்து கிடக்குமிடத்தில் தனது பாலைச் சுரந்து மகிழ்ச்சியடைவதும், பின்னர், அங்கிருந்து திரும்பி வந்து தனது கூட்டத்துடன் சேர்ந்து விடுவதுமாக இருந்தது.
ஒரு நாள் இந்த நிகழ்வை மேய்ச்சல்காரன் கண்டுகொண்டான். பாலை வீணாக்கும் பசுவின் மீது அவனுக்கு கோபம் வந்தது. ஒரு பிரம்பை எடுத்துக் கொண்டு போய் பசுவை அடித்தான். பசு வலி பொறுக்க முடியாமல், சிவலிங்கத்தை சுற்றிச் சுற்றி வந்து அழுதது. அப்போது அங்கு தோன்றிய சிவபெருமான், பசுவின் மீது தனது கையை வைத்தார். பசு, கபில முனிவரின் உருவத்தைப் பெற்றது.
சுயஉருவம் பெற்ற கபில முனிவர், தனக்குச் சாப விமோசனமளித்த சிவபெருமானுக்கு நன்றி தெரிவித்தார். பின்னர் அவர், ‘இறைவா! எனக்குச் சாப விமோசனமளித்த இந்த இடத்தில் தாங்கள் கோவில் கொண்டு, இங்கு வந்து வழிபடும் பக்தர்களுக்கு அருள்புரிய வேண்டும்’ என்று வேண்டினார்.
சிவபெருமானும் அவ்வாறே வரம் அளித்து அங்கிருந்து மறைந்தார்.
தான் செய்யும் எந்தச் செயலையும், அதற்கான நல்ல வழிமுறைகளைப் பின்பற்றிச் செய்ய வேண்டும். தனக்கு ஏற்றதாகச் செய்கிறேன் என்று அதை மாற்றிச் செய்யும் போது, அது தவறாகப் போய்விடுவதுடன், பெரியவர் களின் கோபத்துக்கும் ஆளாகித் துன்பமடைய வேண்டியதாகி விடுகிறது என்பதையே கபில முனிவர் பெற்ற சாபமும், விமோசனமும் நமக்கு உணர்த்துகின்றன.
தேனுபுரீஸ்வரர் கோவில்
சென்னையில் மாடம்பாக்கம் என்னும் இடத்தில் கபில முனிவர் சாப விமோசனம் பெற்ற கோவில் இருக்கிறது. கபில முனிவர், பசு வடிவில் இத்தல இறைவனை வழிபட்டதால், இங்குள்ள இறைவன் தேனுபுரீஸ்வரர் என்ற பெயரில் அழைக்கப்படுகிறார். (தேனு என்பதற்கு பசு என்று பொருள்). இந்த ஆலய கருவறையில் மூன்று விரல்களை சேர்த்து வைத்தால் இருக்கும் அளவிலான சிறிய சிவலிங்கம் மூலவராக உள்ளது. இது கபில முனிவர் தன் கையில் வைத்து வழிபட்ட சிவலிங்கம் என்று கூறப்படுகிறது. இந்தச் சிவலிங்கத்தில் பசு மிதித்த கால் தழும்பும், கல்லடிபட்ட பள்ளமும் இருப்பதாக கூறுகிறார்கள். இந்த ஆலயத்தின் தல தீர்த்தம், ‘கபில தீர்த்தம்’ என்று அழைக்கப்படுகிறது.
